Benim adım umut,
Anadolunun çorak topraklarında doğdum,
Bilmiyorum babamı,
Ben çok küçükken öldüğünü söylediler,
Tanımadım annemi,
Bıraktı gitti dediler,
Bir dedem vardı adı Aşk,
Ve babaannem hasret
Beni onlar büyüttü,
Her sabah onlarla kalkardım,
dedem saçlarımı tarardı,
Babaannem hazırlarken beni,
Tutuşurduk el ele,
Beklerdik çalmasını kapının,
Aylarca,
Hatta yıllarca
kimse çalmadı kapımızı,
Yinede beklerdik,
Komşularımız vardı,
Çok severdim hepsini,
Bazıları sevmezdi beni,
Mutluluk amca vardı ,
Yaşlıydı biraz,
Ve karısı huzur,
Birbirleri için yaratılmış iki ruh,
İki ruhun bir bedende ölümsüzleşmesi,
Sanırım böyle birşeydi karısında gördükleri,
Karısı nerdeyse o ordaydı,
Huzurun olduğu yerde mutluluk kaçınılmaz,
Sonra haset abla vardı,
Kocası Fitne,
Anlaşamazlardı pek,
Arkamızdan konuşurlardı,
Onların yanında kibir ve cimrilik otururdu,
Ayrılmazlardı pek,
Birlikteydiler hep,
Sevmezlerdi bizi,
Evleri dolup taşardı,
Açıktı hep kapıları,
İki katlıydı evimiz,
Üst katı kıskançlığa vermişti dedem,
Karısı sevgiydi kıskançlığın,
Seven kıskanırdı,
Böyle söylerdi sevgi yengem,
Büyüktü mahallemiz,
Mutsuzdu tüm iyi duygular,
Mutluluk amca bile şikayetçiydi mutsuzluktan,
Yıllarca bir kişi dahi sormamıştı merhamet enişteyi,
Karısı cömertlik ölüm döşeğindeydi,
Biri çıksa çalsa kapıyı,
Belki düzelirdi,
Gelirdi kendisine,
Beni görünce gülümserdi cömertlik,
Umudum derdi söyle,
Umut var mı dünyadan,
Kelimeler boğazımda düğümlenirdi,
Umudun umudu olmaz mı?
Bizimde çalınmazdı kapımız,
Mutluydu tüm kötü duygular,
Yalanın kahkahaları inletirdi mahallemizi,
geçen yıl astılar adaleti,
Dün kuyuda boğuldu şefkat,
Bugün ölümü bekliyor cömertlik,
Yarın belki olmayacak çoğumuz,
Benim adım umut,
Umudun kurutulduğu topraklarda yeniden doğdum,
Yenilgiyi kabullenenlere inat,
Umudun hep yeşil olduğu gönüllerde tohumdum,
Filizlendim,
Kök saldım,
Çocukların kalbinde yeniden yeşerdim,
Her çocuk bir umuttur toprağa atılan,
Her umut bir kurtuluştur topraktan saçılan....