Önümde yılları kadeh kadeh sunan bir defterin en nadide sofrası
biraz acı biber tadında
biraz limona yatırılmış hvauç güzelliğinde
ortaya karışık salata
üstünde yok yok
dertli insan meğer ne kadar çok.



Ne şiirler devirdim her gece bu yalnızlık sofrasında
yanında biraz küf kokan anıların
biraz aldatılmışlığın
biraz riyakarlığın o sırıtan yüzlerini
kalemle ufak ufak karnını deşerken
biraz ordan biraz burdan faslını es geçtim bazen
külü düşmüş sigarama benzer yanıklarım
oysa hatrını sormadığım üstü kapalı öyle yalnızlıklarım var ki hala..




Yeni yüzleri aldım bazen karşıma
al dedim oku beni ama yüreğinle
yüreğinin yettiği yerde
yetmediğinde bırak olduğu yere..



Kıskançlığımı sofra altında serili örtünün üstüne biriktirdim
ne de olsa güzelliklerden arta kalan kırıntılardı
basmak günahtı.




Kuru kelimelerim var dilimle ıslatamadığım
hecelere batırıyorum
nemli nemli asıyorum deftere
boğazımda düğüm düğüm gururun ayakları
serbestçe dolaşıyor arada ayağı takılsa da sevda tünelinde
yolunu buluyor nasılsa
boğazımda kılçık gibi takılan sevi sözlerim
yurtkunsam yutkunamıyorum
satırlar çığlığımı örtüyor
ve gönlüm her şiir de biraz daha yatağa düşüyor.




Bazen;
ilham perisinden bahsediyorlar
görüyorum, duyuyorum
hergün mü kelimeler katledilir bu kadar deniyor
hergün mü bir acının üstü mutlulukla örtülür
kelimeler bu kadar mı savrulur kuru bir yaprak gibi sayfaya
bu kadar mı savruğum rüzgarlarla yok olan bir kırlangıç gibi
halbuki yuvamı hep en tepeye yapardım
ne zaman düşürüldüm bu kuyunun en dibine.




Topu topu gönlümün sayfalarını kirleten bir elin beş parmağını geçmez
ama bu kadar mı anı biriktirilir zulada
bu kadar mı serilir şiirde her şey ortaya
bu kadar mı yılların süzüldüğü acılar kadehde masaya vurulur
ve anılar her seferinde gelip baş köşeye kurulur..




Dur desem
kalem alıp başını gidiyor
ben yalnız başlangıç kelimesinin üstünü çiziyorum kırmızıyla
gerisi kendiliğinden dönüşüyor siyaha
boş bir çuval gibi ben kalıyorum ortada.




Deve kuşu gibi kafamı gömesim var hecelerin içine
yokum demek istiyorum
ben diye biri yok
şiirlerde yaşayan
şiirlerde ağlayan
şiirlerde ölen biri var
ama ben kayıp Atlantis gibi kayboldum
kendimi ben bile bulamıyorum..



Yapraklar dökülür zamanı gelince
her sayfam dökülürken içimden
baharı beklemek ne zordur yeniden
ki bahar da asıl kolum kanadım kopar benim
yeniden canlanmanın bedeli
yalnızlıkların yorgunluğudur aslında..



Ayvazım DENİZ