Etkisi kalmamıştır

bir oda yalnızca

bir su bardağına hapsolmuş

açılmıştır kapaklar

benim kemirilmiş mürekkebim

ölümün en aç halindeydik

yalnızlık dışardan anlaşılan birşey değildir...


Çok düğmeli bir elbisedir gece

yatalak bir hücredir yatak

kendinden bile saklanan aynadır gerçek

yolların tehlikeli yanlarıdır yaramazlığımız

gök tozludur

verem bulaşır sessizliğe

kanayan ciğerinden öksürtür ölesiye

çınlar acım

acım aynadan atar kendini boşluğa

kapıp koyuvermişim herşeyi

çiçekten yarattığım evler kerpti başımıza

ve bir döngünün karnında yeniden doğdu

ellerimin içinde kendi kendini bıçaklayan yazgı...

aynanın kafiyesi

tek gözlü ve dikişli uçsuz bir yara

bağırır

kendi görüşünüşünden dikenli,

ve o kadar kanayarak ,

çağıran,

israftır düşüncem

devamlı boşa giden ...içimdeki yaralarla konuştum

tuz bastım acıyla dost oldum

kucakladınmı yalnızlığı benim kollarımla.

Kırmızı bir leke

hayatımın yayıldığı

aynadan korkuyorum

benim zaafkar genetiğim

kırmızı bir iz le vazgeçtim insanlıktan

isyan tartılarına koydum kendimi

nefret kuşattı kırmızı kurdelalar taktı uzlaşmazlık kapılarına

yaramın üzerinde yaşadı diğerleri

yaram kadar çirkin kırmızı ve işe yaramaz.


ayaklarım durur gitmekten zayıf kahverengiyle ıslanır,

parçalanır üstümde

üstüme geldiğinde.

gördüğüm çorak

bedenimi küle yatırmış,

boğuluşlar

senin acıların gitmez bir yere

koparsam başımı gövdemden...