Bu hoş görünümlü şehir adeta bir hücre oluyor bana
Aldığım her nefes ciğerlerime batıyor.
Bazen duvarları ardından da dağları delmeye niyetleniyorum
Lakin parmaklarımın gücü ancak süzülen yaşlarımı silmeye yetiyor

Mazimdeki yalancı aşklara
Üfürükten sevgilere
Göstermelikten sevenlere,
Vefa borcunu takıp gidenlere
Yürek kızgınlığımı ve öfkemi haykırıyorum
Uçsuz bucaksız çaresizliğime kızıyorum

Öfkem o vefa borçlarına değil
Dünyanın en geniş yürekli misafiri olan kendime
Çok mu ki sevgim, güvenim?
Her önüme çıkan mertlik ve dürüstlük oyuncularına
Samimiyet hokkabazlarına,
Şişirme yüreklere bol keseden dağıtıveriyorum.

Oysa şimdi,
Oysa diyerek başlayacak o kadar çok cümlem var ki!
Lakin içimden gelmiyor başlamak.
Sevgi ve güvenim gibi
Zamanımı da garantisiz cömertliklere savurmadım mı yıllarca…
Şimdi saniyeler bile kıymetli bana
Eski aşkların üzerine yeni bir sevda kusup
Takıp gideceğim umut nöbetlerimi

Gelecek insana neler getirir bilinmez
Kesin olan tek şey eldekilerin garantili olmayışıdır

Ben de bu kesinlikten hareketle kalan son güven kırıntılarını
Güzel günlerin
Işıl ışıl göklerin olacağına dair umut döküntülerimi
Oyunu sevmekten yana kullanan yüreğe hediye etmek istiyorum.

Düşmek üzereyken ya da düşmeye yeltenecekken elimden yüreğiyle tutan
Aşk denen o en büyük yalana sevgiyle tokat atan
Yaşanacak sayısız engele karşı beni verdiği güvenle zırhlayan
Artık ne yöne savurduğu belirsiz kararsızlık destanları değil
Yaşanacak karşılıklı sevgilerin olduğunu müjdeleyen
Umut şarkıları söyleten gerçek aşkın ayakları önüne
Hayatımın geri kalanını sermek istiyorum.

Bir kere aldım ya gözlerine dalmanın tadını
Hayat bana sağlamına dokunup dursa da
Omuzlarımdan tutup sendeletse de
Kalan sınırlı vaktimi senin yoluna tüketerek
Geçmişin zararını kapatmak istiyorum

Şimdi izin ver bana geçmişte yaşadığım boşunalıkları
Vuslatının saniyeleri ile denkleyeyim
Kapansın, eşitlensin tüm hesaplar
“Nasıl harcadın ömrünü” sorulduğunda bana
“Sevdim hem de sevilerek sevdim” diyebileyim…

Arif_Odabas