şiir bitsede umut bitmez şaire hanım...



sözünde bir elzem intihar yas tutuyor
ne vakit ölmeli söylesin serçeler
vakit dar...
öldürecek yoksa beni
içimdeki yaşama hevesi
susacak içimdeki intihar vesvesesi
aman gecikmesin kıyamet
hadi öl sen de Med

bir rüyadan düşercesine apansız
düşelim gökkuşağının bej çemberinden
bari havamız olsun ölürken
aklımıza cemre düşsün bu baharda
fikrimize işkence
rus ruleti çevirelim gizlice
şakaklarımızda sıcak namlu
direnelim öyle delice
hadi öl sen de Med

Med sen ölmezsen bitmez bu türkü
bu kan davası bu arzulu kin
bu geceler bitmez bir türlü
Nuh`un emaneti bin yıllık tufan
bırakmaz peşini gitmedikçe sen

siyah saçlarınla ak teninle sen
daha kaç masalda söyleneceksin
gözlerinden kopan fırtınayla ben
yine mi söz`ümden döndüreceksin

sana rüzgar dediler Med
bana toprak
savur gözünün kestiği yere


bitmez bu hicranlı yol haritası
titrek bedeninin çöl ikliminde
anla artık sen de halllice
anla suskun nağmemi ey şarkın kızı
yedi iklim hasrette savrulan ben
hep ben
yine de ben


savur, sana `rüzgar `dendi bire kere
tufanı aratmazsın ak teninle sen
bu kor bilmecenin son hecesinde
yine adınla geliyorum ben
MeD...

söyle sana kaç defa söylemeli
ölümün zamanı geldi geçiyor
son sözünü senden dinlemeli
bu bilinmezliğin suali de zor

tükendi kelamım kalmadı takat
şimdi senden türkülere kulak vermeli
MeD,bir kördöğüşü ölmek dediğin
yaşamak bir hezeyan ömür törpüsü
bırak kapılayım esen rüzgara
dindiği yerlere sersin ruhumu
dokunma enkazın kem tılsımına
dokunma bu beste ölüme varsın

bu bestenin soyunu bilmez aptallar
duymaz ardındaki o eziyeti
de ki muhayyerkürdi yahut hüseyni
her dem bu hüzün ruhumu sallar

bak yine sabaha erdi ol zaman
bu saba yelinden kaçış ne mümkün
toprağa söz düştü susunca rüzgar
şimdi seyretmeli sende o hüznü...


söz senin vaktidir esmenin...


eynessera minesüreyya nisan ikibinondört