Her Filipinli gibi üçüncü sınıf vatandaşıydı Josephıne,

Ufak tefek kavruk yüzlü çalışkandı

İşçiydi, dünyanın kirini temizleyebilirdi

Sürekli gülerdi Josephıne

Gözleri kapanırdı, ağzıyla gülerdi..

Belki gözlerinin modelinden

Belki göstermek istemediğinden.



Göz konuşmalarından anlardı her şeyi

Yoksa ezberlemiş miydi mecbur kaldığında

Sorun çıkartmadan işini tamamlar Josephıne

Şakaklarında çizgilerden perde

Elleri çamurlaşmış su renginde

Bedeni bir dakika dursa, dalardı uzaklara

Gözlerinin içini ancak o zaman görürdüm.

Bulutun arkasına saklı güneş gibi



Bulutlar ki semada duman duman tütmekte

Allah verede çarpışma olmasa

Josephıne bu sağanağı ben buradayken başlatmasa

Bir fotoğraf bıraktı elime

Genç kız, delikanlı adayı ve daha küçük bir çocuk

Gülümsemişti fotoğrafa

"Kocam madam" dedi

Çocuklarının yanında duran kişiyi açıklarcasına

Dört candı bıraktığı ardında

Fotoğrafa bakıp “çocukların çok güzel” mi deseydim?

Yoksa “sana benziyorlar” mı?



Eşini özlemez miydi Josephıne

“Ülkem kalabalık.” dedi.

“Az iş, çok kişi var, para yollamam gerek.”

Ben sormamıştım o dedi..

Soramazdım ki

Kalemimin rengi değişti

Baktığım yer sabitleşti.

Ah be Josephıne

Bulutları bu kadar hızla savurma demedim mi?

Josephine: Selamı var sana koyaklar ile yıldızların
Söylenmedimi yoksa sana?

Selam diye çırpınır kanatların,

Ha bu gün ha yarın eğilip kulağına fısıldar kuşların.