Bir kâzânın ardından
Sağ kaldım ama kader buya
O âna tutula kaldım

Sarsıldım ama kader buya
Zamanla anladım

Sevilenden önce seven yanarmış sandım
Seven anarmış ki hâr kaplarmış sevilenin yüreğini sandım
Mecnun Leyla demese
Leyla buyur demezmiş sandım
Yanıldım
Yanıldım ki veda etmek düştü gönlüme
Can bildiğim el çıkınca el’veda demek düştü dilime

Oysa ne vardıysa bana ait verdim
Ne haksa bana ait sana bildim
"El deymeden göz deymeden helâlime"
Bir sana açtım sinemi de
Züleyha nın yükünü yüklendim

Iraklığı bir çırpıda budadım
Nefesini nefesimle selamladım
Rüzgarla dua yolladım
Ferhat gibi dağları yol eyleyip
Bana geleceksin sandım

Yılın, ayın sayısını tutmadım
Dahaki zamanın nasıl bu ana geldiğini anlayamadım
kaderimdeki Kâzânın şükrüne ermenin huşusunda
Bir yalanın yatsısını tutamadım

Şimdi bir yalanın yatsısında
Kazaya kalmış kendime olan borcumu ödemeye çalışsam ne fayda
Ben farklıymışım

Ben senin o baktıklarından çok farklıydım bilemedin
Bir olandan haya ettiğimden
Helâlime deymeyen gözlerime
Senide yasak eyledim
Helâlime deymeyen ellerime
Senide uzak eyledim
Ama gönlümdeki tüm sözleri sana vaadeyledim
Sana ait nanca söz varsa benim bildim

Ben farklıydım senide benim gibi sandım
Yanıldım
Anladım ne söz bana gelecekti
Nede beni bana bildirecekti
Ve bunu bana bildiren yine sen değildin


El’veda
Canım bildiğim el
Elveda

S.K