bir kaç ip sarktı
şehrin çocukları toplanıp ayakkabılarını bağladılar
yeşil karanlıklar geçildi
çukurlara yuvarlaklar yuvarlandı
biri bağırdı
gel
gelmezsen gelme

çamurlu dizlerinin tabanı sızlarsa telaş
hemen çatının altı
hemen merdiven ve kapı
yedisi beyaz yazan kırmızı tutum
küçük gözlerini kopardı yıldızın
baktılar kocaman odalar
odalarda dallar
dallar sarmaşık oldular

içi biraz tatlı yokuş ve tepe
çoğalıp birazın üstünde
kanat bulup karışıyordu en uzun isteğine

karanlığa davet eden heyecan baskını
tek tek yüzlerini hatırlamaya çalıştı
mimikleri olgunlaşmış cenazeler ve kederleri
ve yakutları ve hiçbir şeyleri onlara verilmedi
sadece arzu

tutunup çıkıyordular ilk ışığa doğru
kağıtlar kesildi harfler toparlandı
suya eğrilmiş düşünceler yarınlarından bahsetmediler
geçmişi ve onun yorgunluğundan
ve tavanı tahta kıvamında nehirler taşıyan
bir hezeyandı gecenin sarhoşluğu

üstü saydam çiçeklere dönüştü düştü
bize benzeyen yağmurlar yıkadı bedenini
damlalar bir kere konuşup iki kere susuyordu
ve soruyordu tamamın ne demek olduğunu
tastamam sa tas ne demek

ilk dirim gözlerini açarsa göremezler
utanma zarafeti dinince yaygın soğumaların ateşlendiği
kahkahalar artık üstünüzde değil
resimli eller bulanık yüzler ve hayat
rüyaların ters istasyonu inilince çoğalacak
sızının yanı başıydı bittim

at taşı
o kavga bitti
sular yüzüldü bitti
evler geçildi duvarlarından çiçekler sarkan
bulutlar uzatıldı
uzatıldı bir kıyaya doğru ağlıyordu
öperek ilk serinliğini
ölüler salıncağına gitti.