Ben her sabah
Hatırlamaya değer bulmadıklarının
Yanından geçiyorum bir bir.
Kuru yapraklar gibi can çekişiyorlar adımlarımın altında.
Kaç kere gözüne çarpıp,
Gittiler Allah bilir…

Ne kadar sıklıkta kullanıyorsun metro istasyonlarını?
Ve her gün ne kadar üşüyen çocuk takılıyor gözlerine
Kaçının yanından akıp geçiyorsun zaman gibi
Kaçının yanına gelip hüznü okuyorsun donmuş ifadelerinden söyle?

Isınacağın ne çok ayrıntı var senin
Bir evin, bir araban, bir sevgilin
Hiçbiri olmadı kâğıt üzerinde şiirlerin…
Farkında mısın?
Hiç gerçekleşmeyecek umutları var tinercilerin.
Her yeni günde,
Yüreğine ateş düşüren,
Binlerce hücrelerini öldüren uçucu maddeleri,
Neyi unutmak için alıyorlar dersin?

Ne kadar sıklıkta kullanıyorsun tren garlarını?
Ve her gün ne kadar hırsız çocuk musallat oluyor ceplerine?
Kaçının tutup kulağından polise teslim ediyorsun
Kaçının eğilip kulağına doğruyu fısıldıyorsun söyle?



Y a v a ş l a…



Bir bak etrafına
Suç diye tabir ettiklerinin,
Sorumlusu bu diye
İşaret parmağını üzerine doğrulttuklarının,
Kaçı senin gibi doğru bir hayattan,
İyi bir ana babadan geliyor?
Enerjileri faydalı uğraşlara kanalize edilen çocukların
Yalnızca yüzde biri eski yanlışlarına geri dönüyor



Y a v a ş l a…



Suçlu arama!
Cahillerin en doğru bildiği yoldur ‘sorumlusu o’ inancı
Göster doğru bildiklerini,
Çokluklarından yakınma!
Azalacaklardır sen fısıldadıkça gerçeği kulaklarına…



Y a k ı n m a!



Kentlerin yaşayan ölülerini
Yarının gururları haline getir
Bir çocuk bile
Yeni bir ışık demek karanlık gelecek için



Haydi,
D u r m a!






Elif SEZGİN