Tutturmuşsun bir duygu akımı Heri
asla varmayacağın yerlere gider ayakların.
Virgül koymak istedikçe hayata
coşkun fırtınalarda gelip gider aklın...



Boğulursun en derin cümlelerde
yarım bir şarkı ısmarlarsın öldüğün kente.
Takarsın gurbeti koluna
esersin deli rüzgar gibi Dikmen Vadisin’de...
Gelincikler dolsun istersin yamaçlarına...



Havalanır durur serçe sürüleri de
konacak yer bulamazlar içinde...


Aşk hayal edersin
ya da hayallerini uydurursun aşka.
Hayalle yaşadıkların hayalete dönüşür zamanla...



Kış ayazdır Heri, yaşayamadığın baharla...
Boşanır kendinden bir celsede
yabancılaşırsın bütün mola sancılarında.



Oysa ben Heri;


Dilim sükût etse de
mutluyum harabe semtimde.
Hüzün çiçekli yollarda yürüsem de gecelerde
kırmızı lastik terliklerimle...



Çingene ruhum dokur yalnızlığı her bir heceye
Sever adım koşarım uzun yollarda özgürce.
Mucize yağmurlar boşalır bardaktan
sızar yüreğimin derinlerine, köpek öldüren sancılar.
Unutmak istediklerim damlayarak erir tenimde.



Çığlıklar atarım çocukça küçük göletlerde
sarmaş dolaş olurum aşk girdabında
Sıksalar bedenimi sevdiklerim damlar avuçlarıma...



İliklerime işler tatlı bir sızı üşürüm
yağmurdan sonra çıkan rüzgarda...
Acı ve yağmur uçurumuna kaç mevsim sığar ki...?
Bir ömür kaç mevsimliktir...


Üşüyeceğini bile bile, düş/me satırlarıma Heri...!
Yalnızlık her koşulda bir sığınak bulur nasılsa...



Ferda Özsoy