İki yürektiler
iki bekleyen
iki beklenen
toplam dört kişi
beklenenler hiçbir zaman gelmedi
İki hayâlet hâlâ beklemede
İzbe otogar köşelerinde...

Seni beklerken
mesken edindim otogar köşelerini
az güneşli bol rutubetliydi bakışlarım
camların buğusuna yazdım
can kırıntılarımı



küf kokulu avuntular biriktirdim
bekleme salonu yalnızlığından
düşmesinler diye
sıkıca kavradım delik ceplerimi
Gelen ama gelmeyen her otobüs için
bir çizik attım öfkenin kanlı hançerine



Seni beklerken
Çok geçmeden utandım yaptığımdan
Telaşla yeni randevular kaydettim
cildi dağılmış vuslat defterime
Hayalini siper ettim bomboş peronlara
Eksik seferleri tamamladım parmaklarımla


Yokluğun arsız kuru kalabalık
acı anons yırtığı kulaklarımda
Oysa kızgınlığım
nihayeti belirsiz hesaplaşmaydı dudaklarında



Seni sevmek
zamansız iklimlerde yitirip
tozlu şiir sayfalarında aramaktı seni
Sözcüklerdeki dudak izinden tanımaktı sesini


Seni sevmek
Dizelerin ilk harfinde tutuklayıp
mısra sonlarında salıvermekti nefesini


Seni sevmek var ya
Çok da ciddi bir mevzu değildi aslında
Aralığı fazlaca bırakılmış bir mısradan
diğerine atlarken düşüp kaybolmaktı
sessizliğinin kör karanlık uçurumlarında…