Bir ses göğün karnını deşerek haykırdı
Kimsin sen?



Bir çiçek usulca boynunu büktü.
Bir aşk tepe taklak yuvarlandı yürekten .
Bir umut vardı cılız mum ışığında büyüyen
kendi ayağının altında ki sehpaya kendi vurdu tekmeyi
ve asıldı incecik boynundan.



Bir yanda görünen bir yok oluşun ayak sesleri
sessiz hücremin kapısında canlanırken
göğsümde sancı dirildi
’’ işte dedi sevdiğin adam’’
hala değer mi diyorsun diye dikildi karşıma
gözlerim harp halinde ki şimşeklerini çaktı savaş meydanının ortasına
’’ Yok dedi’’
bu savaşın galibi yok..



Sevilmediğini anlayan yüreğim korku ile bir mengeneye sıkışmış
kaçmaya çalışıyor kendinden.



Nabzımda atan sol yanımın sancısı
ayaklarım gerisin geri gidiyor karşımda gördüklerimden
ruh desen kalbin tıpa tıp yalancısı.



Medusa gibi ölüm saçmak istiyorum yalan kokan gecelere
bak demek istiyorum yaraladığın gözlerimin içine
ve öl artık
nasıl ki gelirken bir hiçlik duvarından düştüysen ellerime
yine bir hiç gibi git yüreğimden.



Ayvazım DENİZ