4
Yorum
23
Beğeni
5,0
Puan
1867
Okunma
’ben en çok
hikayesini ilk defa anlatan bir kadının ciddiye alınmadığında
öleceğinden korktum’
hepi topu
kendinden bağımsız bir harf topluluğunun
altına mayın döşenmiş dansındaki
düş kırıklarıydı
kimse bilemedi
aslolan sorunun
cevabından muaf olduğunu
çünkü
dilimizdeki düğümden arta kalan bir nefesi bile
çok görüyordu hayat
bir zamanlar
iki yakası kirli şehirlerin
omzuna yasladı başını
bizim aşık dediklerimiz
ve aşk
kendini attı uçurumlardan
yerden göğe
karadan beyaza
hükümsüz bir cezanın
başrolüne soyundu kadın
hiçliğe denk gelen bir makamın
eli yüzü kirli güftesiyle
boyadı dudaklarını
sürdü
sürüştürdü kederlerini
enine boyuna
her ayna
bir başka tebessümü peydahladı
her sır
bir başka fahişeyi
beline bağladı
kimse bilemedi
önce kadın
sonra hikayesi öldü ardısıra!!
5.0
100% (23)
Cevap Yaz