çıplak bir ayazda
kırlangıçlar havalanıyor göğümden kaç sabahtır
alacaya çalıyor gözleri gecenin
ellerim
çok üşüyor


hafızamın yırtıklarından sızan bir keşmekeşliğin
cilalı paranoyası gelip oturuyor pencere kenarına

’neden bu kadar acıyor göz kapaklarım
ama neden
hiç kimse konuşmuyor’

neden
üstü açık kalıyor düşüncelerimin


oysa ki
yüreğimden uzaklaşma bu kadar
kaybolursun derken
şakası yoktu kelimelerin...



yıldızlardan biçtiğimiz kaftanların
eteklerine dolaşan yorgunluğu
dinlendiremiyor dilsiz şarkılar bile


her şey zorda
her şey
iflahı kesilmiş bir ölümden koparılmış
yetim bir hayat


nereye vardığını bilmediğim
soğuk bir koridorda sabahlıyor çocukluğum şimdi
en çok
saçlarımı koparıyor bakışların

oysa
canının ta içinde acıyor canım

ve
pes etmiş
yenik bir kumandan olmuşken aklım


Anne

bana şaka yapma

gülemem
ölürüm....