DEMET KARTAL’A HİTABEN..
Bir demet masalı
Kimse bana güneşi bırakmaz giderken,
Çünkü o da batar gider günü görmeden,
Demetleri sularım seni her gün severken,
Bu yüzden naçar kalırım hep gülleri koklarken.
Demet demet bükülür gözyaşlarım,
Kimse aynaya bakmaz mı severken?

Buz dağlarını tırmanır hayallerim,
Bulutlardan mı iner gözyaşı dediğin?
Rüzgar demeti kıskanır,
Saçları rüyalarında dalgalanır,
Sesi kulaklarımı çınlatır,
Gururu saklayabilen bir tek onun bakışları vardır.

Zamansız uğrayan merhabaya,
Hoşça kal diyebilir misin?
Sana soracaklar bir gün acılarını,
Demet demet gülebilir misin?

Bazen kıskanacaklar sesinin güzelliğini,
Notalarını terk edebilir misin?
Bavuluma sıkıştırdım yalanları,
Biri sorarsa sokak lambalarını yakıyorum,
Adımı sorarlarsa acı değil,
Benimle gülebilir misin diyorum.

Kader ellerini uzatıyor demet,
Evet gülüyorsun nihayet!
Bir annenin dizinde,
Babanın sözlerine saklanıyorsun.
Herkes yanından geçiyor aynalarıyla,
Yüzlerine iyi bak sakın utanma,
Bu gece şehrin koynunda uyuyorsun.

Vicdan bir köprü kurar yollarına,
Gözlerin dönüp bakmaz bile ardına,
Geceleri ışıkları söndüğünde anlarsın bu şehri,
Aslında onunda terk edildiğini…

Yazmazlar suya beyaz ellerini,
Bir bıçak saplarlar yeni güne uyanırken,
Ve demetler hala gülümser,
Sonbahara yürürken.

Bir gölge yürür senden ayrılırken,
Anlarsın pencerelerin neden ağladığını,
Demetler susuz kalırken…

Bir kere gül sana kalbimi göstereyim,
Bütün demetleri yollarına sereyim,
Biliyor musun demet sen benim kalbimsin,
Beni gözlerinden azad eder misin?
Korkuyorum belki bir gün yer bulamam,
Beni ömür boyu oraya mahkum eder misin?