Tanrı seni niye yarattı,
Diye düşündün mü hiç,
Kayra?
Hiç düşündün mü seni neden bu kadar çok sevdiğimi,
Sen kaybettin mi varlığının nedenini,
Zannetmiyorum Kayra,
Sendeki bu cesurluk ve gözü karalık bu yüzden,
Kaybetmeden,
Kaybetmekten korkmazsın Kayra…
…
…
Gece kuşları bölüyor gecemi,
Ben ki acemi bir kalem gibi,
Ellerim titreyerek yazıyorum,
Benden gidişini…
…
…
Nerede kalmıştık,
Neresinde kalmıştık acının,
Hangi demini yaşıyorduk hayatın,
Kaç kere öldürdük birbirimizi ve kaç kere daha,
Öldüreceğiz birbirimizi..?
…
…
Yağmur hafif çiseliyor şimdi,
Islatıyor birkaç damlası defterimi,
Yazıların mürekkebi akıyor,
Her yer kirli, karanlık,
Her şey senin ışığını bekler gibi…
...
…
Hayli zaman oldu,
Görmeyeli kömür gözlerini,
Hissetmeyeli yaşama dair olan sevincimi,
Ve unutalı ağız dolu kahkahalarımızı…
…
…
İyice azdı yağmur,
Bir ritim tuttum,
Odada kesif bir sigara kokusu,
Gözlerim hafif aralık,
Uyursam affet Kayra…
…
…
Peşin hüküm giydirilmiş bir mahkum misali,
Sayıyorum son dakikalarımı.
Ve sen Kayra,
Kalemi kıran yargıcım.
Acımasızsın ama vazgeçilmezsin…
…
…
Sokakta kadın erkek gülüşmeleri,
Gökyüzünün kasveti vurmuş gülüşmeler…
Bir parkta sabahlamış gibi uyandım,
Güneşin doğuşunu seyrettim,
Aslına bakarsan,
Sadece gözlerimi dinlendiriyordum…
…
…
Hayallerinden uyanmış,
Sabah çayımı içiyorum şimdi,
Penceremden içeri ıslak toprak kokusu giriyor,
Tıpkı senin kokun gibi.
Birazdan ,
Bu keşmekeşten kurtulmalı Kayra,
Bir son vermeli ıslak yanaklara,
Biri bir şey demeli,
Veyahut Tanrı bir şey yapmalı.
Şu an Kayra,
Bezgin ve yorgun,
Saatimi bekliyorum.
Ve seni,
Gözlerini,
Gülüşünü,
Sıcaklığını….

ALTUN VURAL