Bir kent,
İçimdeki yangınlardan, habersiz,
Beni tutsak etmiş
Ve ben,
Kurtulamıyorum pençelerinden.

Bırakmak istiyorum,
Kendimi boşluğa,
Bir eseftir, yüreğimde ağırlık topluyor,
Kalbimin acıdığını hissediyorum.

Unutmak gerek,
Ve bir daha anmamak bazı şeyleri,
Ne diye yaşatmalı ki onları,
Zaten bütün bunlar,
Hiç yaşanmamalıydı…

Bir kent ağlıyor şimdi,
İçimdeki…
Buz tutmuş ellerimde,
Dolanıyor sıcaklığı.
Bir parçam kopuyor,
Bir kesik tenimdeki…


Bir kent yanmış yıkılmış,
Hala taze yıkım kokusu,
Hala yaşıyorum sokaklarında,
Hala evimiz var köşe başında,
Hala duyabiliyorum annemin sesini.
Henüz hiçbir şey bitmemiş gibi,
Bir rüya görüyorum sanki…

Hayır, dayanamayacağım,
Çıkarmalıyım birkaç anıyı aklımdan,
Sökmeliyim kalbimden,
Fırlatmalıyım bir köşeye,
Hissetmemeliyim varlıklarını.
Bir kent ağlıyor şimdi, içimdeki
Taze yıkım kokusu
Ve belirsiz bir ses.
Duyabiliyorum ama anlamıyorum,
Nicedir sayıklıyorum.
Bir kent içimdeki,
Ağlıyor, gözleri nemli
Belli, ihtiyarlamış bir günde
ve yağmalanmış masum çocuklarıyla
Affetmeli Tanrı bu kenti…


Altun