Bir çiçek demeti vardı ellerinde,
Birden ayağı kaydı ve yuvarlandı dibe,
Kurtaramadım onu,
Elim yetişmedi…

Ben mi sebep oldum bu ayrılığa yoksa tanrı mı,
Gelmeseydin eğer bana,
Ölümden kurtulurdun.
Olmasaydım deli,
Olmasaydın divane,
Kenetlen(e)mese de elerimiz,
Daha mutlu olurduk belki şimdi ikimiz de…

Hayır, sus.
Dağlama beni daha fazla,
Kıvranırken ruhum acılarla,
Bir de sen acıma bana.

Belki bu son şiirimdir sana,
Belki de yazmamalıyım artık.
Zaten gözlerin kapalı baktığım aynada.
Bir tek ağlayan benim.
Ne yeminler etmiştim seni unutmaya,
Ne çok karar vermiştim senden uzaklaşmaya,
Mümkün değil,
Varken elimde tek tük fotoğrafların,
Yakamam onları,
Biliyorum kendimi,
Unutamam seni asla.

Kurak topraklardan susuz ve aç,
Tanrıya haykırıyorum şimdi,
Alması için canımı,
Söndürmesi için,
içimdeki ateşi.

Ve kabul olmadı hala dualarım,
Yetmedi mi acılarım.
Ağlamak bile anlamsız artık,
Sadece bocalıyorum,
Cennetin güzel bir köşesini hazırlasın bize tanrım,
Vaktim dolunca geliyorum,
Yanında olmaya layık mıyım bilemiyorum.
Umarım sen de beni bekliyorsundur.

Çetrefil bir migrenle boğuşuyorum,
Kesif bir sigara kokusu alıyorum,
Bu nasıl bir eseftir ki,
Kendime gelemiyorum, hala kalbim duracak gibi,
Hala çıkıp gelecekmişsin gibi.
Haklısın;
Yine kendimi kandırıyorum…