//


ey gece
karanlık artık seninle anılmıyor
çivisi çıkmış zihinlerin paslı yaralarından sızan bu kan
gölge büyütürken tetanos yüklü yarınlara
güneşin yakıcılığından bile şüphe duyuyorum
y/akıcı bir yanı olmalı elbet hayatın
uyandığımız sabahlar olmalı temiz
ve devrimler olmalı bizi doyuran
vazgeçtim ; insanlara aşktan bahsetmiyorum
aydınlık aramıyor,
sadece ay kırıklarıyla yetiniyorum


//



umudum kalmadı
dibi delik trenler geçerken aklımın raylarından
boşalan vagonlarımı yüzünün nuruyla doldurarak
istikameti belli olan bir yolun vicdanından
bizi aydınlığa götürmesini beklemiyorum





//



yalanın tur atladığı
ve haramilerin
vicdanıma çomak soktuğu bu ligde
sanırdım ki koşmak erdemden sayılacak
oysa ki bu kör topal hakemler
sadece Kutubol federasyonunun askerleriymiş
ve ey türübünler susmaya devam edin
ŞAMPiyonluk onların olsun


//


//

aşkın bahçe duvarına çömelen çocukluğum
öpüşmek için yol ararken dudak aralığından
uzun süre bekleme rekoru kıran umudum
korkunun tadına ilk kez varıyor
ve bahçenin tek hakiminin gül olduğunu sanan
utancı olmayan bir bahçevanın geyirtisi gibi geçiyor zaman
ve Ey devlet!
üstüme karanlık örtme
üşüyen ot muamelesini kabul etmiyorum




Arzen ATA

Şubat 2014