kalplere nevruz ateşi ısmarlıyorum
dünyanın yarısına biraz gerçeklik
öbür yarısına çocukluğumu
ve düşüyor ordular bir bir
meydanlarda vicdan’sız’lık ölüleri kalıyor.
sokaklarda biriken kirleri
devlet eliyle silen çöpçüleri izliyorum
süpüremiyorlar
bir çocuğun kabrindeki misketi
ve ben şimdi
bahar güneşini bilincime dayayıp
ruhuma ruhuma sıkıyorum umut mavisi
bu bana çok iyi geliyor




kitleler sanıyor ki alışmak unutmaktır
ve sırtını alkışlara dayayan otorite
yanılmak ırmağında terini kurutuyor
bense adının uçurum olduğunu öğrendiğim bir serabı
yüreğimdeki çöle ekiyorum
çöl bile yeşeriyor da
cenneti vaat edenler yeşermeyi bilmiyor










kendimi anlamak için bir çuval şiir eskittim
bunu beni anlamaya çalışanlar için söylüyorum
sonra düşük yapmış bir alfabeye
bahar dallarından bahsediyorum
durmadan düşüyorum bir cümlenin rahmine
aşk doğuruyor tüm şiirlerim
nehir çiziyorum dağlara
nehirleri hep sevmişimdir
denizden bahsediyorum
bizim rüyamız diyorum
alnımıza dayatılan çaresizliğe
tek silahım olan
umutla mukavamet ediyorum








adı zemheri olan gökyüzünden
sağlık kartı olmayan bir cemrenin
toprağa düşmesi kadar hastayken güncem
en iyi doktirindir gözlerin
ve ben gözlerini çatı yapıp damlayan zamanıma
nevruz ateşini içime yakıyorum




Arzen ATA