Dök gözlerinin tuzunu avuçlarıma Diyar
bir ben anlarım seni
bir de yattıkları yerden kalkabilseler
Leyla ile Şirin...



Eski aşklar öldü diyenlere nispet
nasıl hala aşkı yaşattığını öğret içimizde ki çocuklara
ben sadece susmayı öğrendim çünkü
susunca farketmiyorlar bile seni
en iyi böyle saklıyorsun kendini..



Sen bir güvercinin vurulduğunda nasıl düştüğünü bilirsin Diyar
önce havada daireler çizer
sonra yalpalayarak bir avuç kan gibi düşer ya yere
son nefesini vermeden
sadece derin bir soluk çeker ya içine
gözlerinde kavuşamadığı göç iklimleri
susar ya
ben susmayı öğrendim işte Diyar
susmayı, sevmek zannettiğim o kara güne kadar.



Çakır gözlü bir oğlanın ilk bakışında vurulduğumda
aşk diye inlerken yolunu gözlediğim perde altında
tüllerin kahkahaları havalanırdı rüzgarda yüzüme çarparak
gözlerimi devşirir
heyecanım görünür diye
hemen yolun başına bırakırdım ilk aşkın öpücüğünü
sahipsiz bir çocuğun boynunu bükmesi gibi
sevilen alsın diye dua ederdim içinden
saklanırdım karanlık duvarlarımın ardına
ve bakardım olacakların sonuna



Seviyorum demiştim ilk kez
küçük bir yavru kuşu zaptetmek ister gibi yüreğimi avuçlayıp
önüne koyarken.

Seviyorum demişti çakır gözleri gözlerimi yakarken.



Sonradan aynı sözü başkalarına da kirli bir mendil gibi
yüzlerine sürüp sürüp yıkadığını öğrendiğimde
aşk kirlenen yüzünü saklayarak
içimdeki en gizli dehlize saklanmıştı Diyar
sen biliyorsun işte
utanç kızaran haliyle ne kadar da kırılgandı
ve gurur susmayı öğren artık derken
ne kadar da buyurgandı.



Sustuğum için kızma bana Diyar
hor görme gurur kuşanan bileklerimi
herkes ayrı severmiş sevileni
içimde ta yüreğimin ortasında büyüyen aşkı doğurmaya korkuyorum
öyle canım yandı ki ilk seferinde
geldiği gibi sökülsün içimden diye
sinemi yumrukluyorum sürekli.



Sancıyor sol/um Diyar
babasız bir aşk doğurmaktan
lekelenmekten korkuyorum
her gece
ama her gece bu yüzden dualar okuyorum
beni namerde koma diye
yüzüme o kırmızıdan sürme diye.



Niye Diyar söyle bana;
bir kuzu anasız yapabilir mi kuş uçmaz kervan geçmez bu yürekte
kimsesizlerin konakladığı bir virane var ortada
alıp alıp gidiyorlar parçalarımı
bir avuç tiner bırakıyolar izbe köşelerimde içime çekmem için
çektikçe daha çok yalnızlık türküleri söylüyorum çünkü
çektikçe kalemim kendini bilmez bir şekilde sayfalarda soluklanıyor
neden aşkı saklıyorum diye bana kızıyorsun Diyar
kızma...
Ananın helal süt emdirdiği o dişlerini sürtme birbirine
ürküyorum Diyar kuş gibi havalanıp vurulmadan inememekten korkuyorum..



Çavuş kuşu gibi öt de dur içimde Diyar
bu yangın bir üflemeyle sönmez
boşa büzme dudaklarını
dinmez.



Ben ki daha ilk baştan besmelesiz almadım hiç bir aşkı koynuma ..
Şimdi de besmele ile gömüyorum bu aşkı yüreğime Diyar
günahlarından arınsın diye üç kere öptüm alnından.


Ayvazım DENİZ