Gülüp geçtiğim her şeyde beni mutlu zannettiler.
Dört duvar arasında yalnızken hiç görmediler.
Kalbim kan ağlarken yaşlarını dahi silmediler.
Anlamadılar halimi, birkaç teselli cümlesini bile çok gördüler.

Nankördü sevdiklerim, değer verdiklerim.
Onlar benim iki ayaklı kedilerim.
Artık elimde kalan bir şey yok, kalan sadece dilimdeki keşkelerim.
Şimdi bakıyorum da gerçek anlamda kazandıklarım, aslında kaybettiklerim

Sanmasınlar inandım her söylenene.
Kırmamak için kalplerini sustum bile bile.
Döndüm ve baktım aynaya karşılaştım paramparça halimle.
Diyeceğim o ki bu devirde peşinde ayrılmayan gölgene bile itibar etme

Kefensiz bir ölü, ruhsuz bir bedenim.
Ben değer verdikçe çok oldu terk edenim.
O yüzdendir ya satırlarımda bu isyanım, bu sitemim.
Bu saatten sonra arkamdan hançerleyenleri görmemektir tek temennim.