Sakın sevme evlat, seversen kaybedersin kendini.
Unutursun bu yalan dünyaya gönderiliş nedenini.
Kaplar bir karanlık kalbini, bedenini.
Unutma evlat düşersin de tutan olmaz elini.

Belini doğrultamaz hale gelirsin, yenik düşersin öfkene.
Bırakmaz yakanı dertler, hepsi olur birer kene.
Başlarsın artık isyana gecelerden daha kara kaderine.
İşte evlat başlar zaman geçmemeye, bir gün olur sana bir sene.

Desene evlat, ölmüşsünde ağlayanın yok ardından.
Konuşacaklar belki Mecnun bile böyle sevmedi diye arkandan.
Gelme gaza evlat, deme ölürüm uğruna, vazgeçme hayatından.
Unutma evlat kimin uğruna ölürüm dersen, o vurur senin sırtından.

Burnundan getirir anandan emdiğin sütü bir vefasız.
Dert etme onu kendine sonra kalırsın bak dermansız.
Artık düşünmeye başlarsın intiharı, olursun gamsız.
Sen yine de sarıl yaratana evlat, o bırakmaz tuttuğu eli zamansız.