Hayallerini çaldırdın;
sesini
şarkılarını
ama çaldırma yalnızlığını!..
yalnızlığını çaldırma...

’Çünkü insanın insana vereceği en değerli şey yalnızlığıdır!..’

.....

Makyajsız yalnızlıklara...


I

İçimin sokaklarında bir aşk yaprak döküyor
ve yenilgiler sızıyor bir kemanın kırgın sesinden...
gecenin saat üçünde şahdamarımda zonklayan,
mıh gibi saplandığım tesellisi imkansız yalnızlığım
ve ömrümde çocukluğumun soğukluğu.
umutlu bekleyişlerde takvimlere gülümseyip
ıslanırken özlemin uzak yağmurlarında...

Bak, sokak şarkıcıları şarkıları piç ettiler
sevgi tüccarları şiir yazıyorlar imgeleri aldatarak
şiirleri de piç ettiler sevgilim!..

II

Düşün ki ben o acının oğluyum;
o yıllar asla unutulmayacak aşklara daha savrulmamışken
zaman ikiye bölmemişken, yıllar kanatmamışken seni
en tehlikeli tehditdin esareti inşa eden kelepçelere...

III

Merhabaların var senin... ’kendine iyi bak’ların
ağlayıcı duaların ve kan pıhtısı ’hoşça kal’ların
talazlanan kırsal isyanların, simsiyah rüyaların
ömrüne kefil yılların...

Sansüre uğramış şiirlerin var senin
gözaltına alınan ölümcül umutların
imla kuralların, gece yarıların, hece yarıların
izbe anıların, kitapların, anlamların
uslanmaların ve aşklarına dar gelen intiharların
kimseye sezdirmediğin
ve her gün yüzüne tükürdüğün pişmanlıkların!..

Yangınların var senin, içinin ormanlarında
hayatın kör testeresinde puşt acıların
derin çığlıklarda gün ışığı görmemiş yaraların...

/ Üzerine çığ düşmüş bir köy gibi devleti yok yalnızlığın
acının yurdu yok!../

IV

Nasıl da acımasızdı hayat ve umursamaz
sevmeye yeltendiğin ne varsa

önce
sevdin
ve
yitirdin
sonra...

V

/Ah sevgili;
sen o mahçup yüzünü beslediğin bir aynanın yazgısına sığacak kadın mıydın?../

Şarkıların vardı oysa ses tellerine tutunan,
sesinde soluklanan, söyledikçe çoğalttığın ve çoğaldığın

Harcanmış bir hayatın var;
yaşadıkça eksilmeyen, sevdikçe tükenmeyen
duvarların arkasına saklanmadığın..

Hep bir yanın senden uzakta
yolların var pervasızca yürüdüğün
ama gidilince bitmeyen, dönünce gelinmeyen...

Ve uzaklaştın sonra benliğini ele geçiren kalabalıktan
gözlerinde parmaklıkların ve tel örgülerin uzun boylu yorgunluğu...
yağmalanmış sokakların var senin, bir cinayete kurban giden aşkların
ve kelepçede kuşların...

VI

Hayat borçlandırır seni
ödeyemezsin...
ömrün infazlara yazılır
kurtulamazsın!
kaç kere yansa da ağzın
ne yoğurda ne de süte
üfleyemezsin!


(Birdal Erdoğmuş )