Gecenin yakamozlarında hayaline demleniyor
yudumluyorum zifiri karanlığı
aklımın kıyılarından geçiyor
koylarında kayboluyorsun
ay ışığını topluyorum ellerimle
ay ışığı kokan avuçlarımı saçlarına sürüyorum
seni diliyorum umutlarıma yelken açtığım rüzgardan
yalnızlık eteklerime sensizliğin çakıl taşlarını topluyorum


içimdeki çığlığı örtüyor ruhumda ki yokluk
bir şiirin mısralar da ölümü gibi öylece mahur
üzerime serpilen aşk yangının külüne hasret bir haldeyim
henüz hiçbir kum saatinin kuramlanmadığı bir vakti
demliyorum avuç içime...



içimden öldürdüğüm şiirlerim geçiyor
yas tutuyorum şiir cesetlerime mısralarımda
yüreğimden araladığım panjurlardan izliyorum
duygu cinayetlerimin yağmurlarda sırılsıklam ıslanışını
lal oluyor kalemim eriyor satır aralarım
siyah karanfillerim ıslanıyor
ölü şiirlerimin musalla taşına yazılıyor hüzün seslerim



yokluğunu örtüp üzerime
seni uyuyorum kırık dökük düşlerimde
uyanmak istemiyorum uykularımdan
ölmeliyim diyorum sensizliklerde
uyanmamalıyım derin uykularımdan
ruhunla ruhum tekrar doğana kadar.



MELTEM KINIC


Şiirime Sesiyle hayat veren (Hasan Karaşahin) abime sonsuz teşekkür ederim