35
Yorum
38
Beğeni
0,0
Puan
2928
Okunma
Bir Derviş Hikayesi:
"Gel Gör Beni Aşk Neyledi"
Bir ses yankılandı uzak ötelerden. Bilinmez, saklı diyardan. Sesi duyan bilinenlerdendi, seçilmişlerden. Ve onu sadece bir kişi duyabilirdi. Sadece O’nda olan ve O’ndan kopan.
[quote]Ve bu, yüzyılın bir hikayesidir.[/quote]
Bir fısıltı gibi getirdi rüzgar sesini. Kulaklarını çınlattı adeta. Bir esinti gibi geçti ses,ruhunun en ince derinliklerinden. Elinde asası, uçurumun tam kenarında duruyordu. Neydi onu buraya getiren? Her güneşin doğuşuna yakın sürüklenircesine gelişinin sebebini bilmiyordu.
Neyi arıyordu? Beklediği kimdi? Bedeninin yanışını söndürmek için miydi? Yoksa ruhunun haykırışlarını dindirmek miydi?
Konuşma vardı, sesler yoktu. Akan cümleler vardı, ama konuşan yoktu. Bir hissediş vardı, duyan yoktu. Derinlerden geliyordu ses yankılanıyordu ama bir çarpma yoktu. Yavaşça, usulca. Ruhların konuşmasıydı bu.
Gözyaşlarıyla dolu gözlerini bir an olsun kaldırdı. Fısıltıları rüzgar getiriyordu adeta, kah serinliği ile, kah dalgaların rüzgara emanet ettiği damlaların yumuşak dokunuşlarıyla. Ve seslendi yüreğiyle, duyulacağından emin.
[quote]Geçtim dünya üzerinden, bir oh diyemedim / Yüzüm sürdüm Turab’ına, cennetini dilemedim/Kör kuyu dibinde kaldım, bir derdim söylemedim/ Nefsim Aşkın gerisinde, Haktan gayrı göremedim/Öyle dertten yağmur verdin, bir an olsun eğilmedim/İçtim kevser-ü şarabundan, turna ile oldum pervaz/ selam ittüm Hanuh’a/Geçtim dünya üzerinden, Gayrisini bilemedim..[/quote]
Ve seslendi öteler, kulağına bir avaz’da dokunan nida ile… “Bakan sen miydin kayıb gözlerden, derinlerin anlamında yatan. Sen miydin kaybolmuş bir hüznün dalgasında ağlayan, çamur ile bütünleşen, dar mansurlarda kalan ve bebeğini taşıyan, kırılmış umutların hüznünde bize seslenen sen miydin?”
Bir rüya olmalıydı bu. Gerçek olamayacak kadar derin ve acı veriyordu yüreğine. Hissettiği neydi. Düşünceler bir bir akıyordu zihninde dervişin. Duyuyor muydu acaba, tüm aşkını haykırıyordu ama bir duyan var mıydı?
Masmavi deniz belki hiç bu kadar mavi olmamıştı. Uzaktaki tepenin ardında canlıymış gibi görünüyordu. Vadide bulunan yeşil ağaçlar sanki bişeyler anlatmaya çalışıyordu. Ve karanlık sem’alar, bir sabah Duhan ile mi uyanacaktı?
[quote]“Ben burada sessizce beklerken kaç kuşak geldi geçti biliyor musun Ey Aşk’ın Çığlıkları. Dokunun yüreğime yaşam verin bana, dokunun tüm bedenime Hayy verin bana.”[/quote]
Ve Hatırla sen Ey Derviş! Seni kurtaran AN’daki Ma’ilerin dokunuşlarını ve unutma, yüreğini titreten o şeyi. Tanrının bahş ettiği, büyük hediyedir Aşk.
[quote]Ey AŞK! / Yaptığımız Ahdi sen bozdun sonsuz diyarlarda, /Terk ettin gittin, bana aid iken, /Ve yalnız bıraktın beni ölümün diyarlarında, / Senin farkın nedir Öz’ümün Arkadaşı?[/quote]
“Aşk daima benimleydi, hep oradaydı, yüreğimin en derinlerinde. Yaman bir avcı gibi yakaladı sırtımdan, yaşam iliği gibi yerleşti tüm omurgamın arasına, akıyor sonsuzca, tüm bedenimi ele geçirdi, tüm hücrelerimi. Ara sıra değil hep düşünüyorum, her anım, tüm zihnim, tüm rüyalarım dopdolu. Dönüştürülmesi ne acı bir durum, zihnim engel olsa yüreğim, yüreğim engel olsa bedenim dönüştüremiyor o muhteşemliği.
[quote]Şunu eyi anladım ki / Çırayı tutuşturan hasred imiş, / Od olmak için, / Hiç sahib olmadığından bile vazgeçmek imiş…[/quote]
Sorgulanmanın en acımasızlığında kendimi getirdim sana çok uzak diyarlardan. Her şeye hükmeden bir ruhun, beden içinde Sevginin titreşimine engel olmaması ne acı. Dönüştürüp ilahi olana akıtamaması ne acı. Sınav mı bu yoksa tuzak mı? Ne yaman ve acımasız bir tuzak oysa. Engel olunamayan bir durumun vahşeti gibi tam karşımda. Vazgeçmektir sevgi, uzak olmaktır. Çünkü sevgi tek başınalığın adıdır.
Ne kadar yakınsın bir nefes mesafede, oysa ne kadar uzak misli ile. Ruhumla sana seslendim duydun mu? Duyamazsın. Çağırdım neden gelmedin? Neden hiçbir şey doldurmuyor yerini. Neden hep zihnimin her köşesindesin. Tüm algılarımda yer aldın? Bulunduğum yerden, tam buradan sesleniyorum ötelere:
[quote]Göründüm bir çul içinde cesed / Ona HAYY verendir Hakikad.. /
“Gel, Gör Ben’i, Aşk Neyledi?”[/quote]
Kevser Yeşiltaş
Bir değil binbir sırra mazhar olur erenler
Nuruyla aydınlanır Hakk yolunda gidenler
Korku nedir bilmeden yol alır gece gündüz
Kalbini dergâh yapıp sabah akşam ölenler
Şerde hayır arayıp mutlak yorarlar hayra
Aşk ile sermest olur dünyadan el çekenler
Giyen yanar kavrulur fanilik hırkasını
Yanmaya müptelâdır canı sırra verenler
Nefsini hiçe sayıp vazgeçer benliğinden
Seyreder gökyüzünde hidayete erenler
Vuslat hazzına varıp bihuş olur huzurda
Ulviyet deryasında feyz ile gül derenler
Arzu etmez yüreği ne cennet ne cehennem
Mabud’u görmek ister postu yere serenler
Güler Öz
g.öz))
"VAV! İlahi Aşkın İlk Başladığı Andır."
Vav!
İnsan vav şeklinde doğar, bir ara doğrulunca kendini elif sanır. İnsan iki büklüm yaşar, oysa en doğru olduğu gün ölmüştür. Kulluğun manası vav’dadır, elif uluhiyetin ve ehadiyetin simgesidir. O yüzden Lafz-ı ilahi elif’le başlar. Elif kainatın anahtarıdır, vav kainattır. Rabb’i vav gibi mütevazı olsun ister kulları. Musa dal olmuştur ama Firavun’un gözü Elif’te kalmıştır.
(alıntı)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
