Derine dalmanýn alemi yok
daha küçücük bir çakýl taþýyken
dalgalarýn koynuna saklanmýþtým anne diye
kaldýrýp sahile vurduðu o gün
güvenmemeyi öðrendim
her gelen dalgaya geç demeyi
yeþil ýþýk icat olalý
sarýyý atlamayý öðrendim.


Geçiyordu....



Derine iþleyen ne varsa
zamanla iyileþiyordu
kangren olaný çok azdý
onu da kesip atýyordun dibinden
en çok atmayý öðrendim o yüzden.



Kalamadým hiç bir þehrin arka sokaklarýnda
bana benziyorlardý
korkuyla saklandým yüreðimin arkasýna
ýþýðý sevdim hep
önümü görebileceðim
adýmýmý sayabileceðim kadar yerde durdum
gölgeleri avcýlara teslim ettim
geceleri iblislerin gözlerinde öldürdüm
ve ben aþký o öldürdüðüm yýldýzlarýn gözlerinde söndürdüm.



Daha çocukken
düþtüðümüz yerden kalkmayý öðretti annelerimiz
ve aðlamamayý
aðladýðýmýzda ise ensemize bir tokat yemeyi mübah saydý
henüz büyümeden büyümenin kurallarý ezberletildi yüreðimize
gizli gizli aðlamam o yüzdendi
o yüzdendi düþtüðüm de kalkýnca
etrafýma bakýp
acýmadý ki demeyi
ve o acýyý çið çið yemeyi
öðrendim ben.



Bitmeyen bir okuldu hayat
her tahtaya kalkýþýmda bacaklarým titrerdi
hatalarý affetmeyen kader
elinde siyah mürekkebe batýrýlmýþ bir fýrça
üstümü çizerdi
ve ben tek ayak üstünde güzel günlerin önümden geçmesini seyrederdim
cezam son bulunca yorgunluktan olduðum yere çökerdim.



Öyle çabuk öðrendim ki
göz yaþýmdan ýslanan yanaklarýmý
gizlice elimin tersiyle silmeyi
kader’in karþýsýna geçip
bu da gol deðil be Hocam demeyi.



Ne çok kýrýlgandýk halbuki
bir yer fýstýðý gibi önce çiçek açýp
sonra boynumuzu bükerek
toprak altýnda meyve vermeyi
daha doðduðumuzda öðrendik.



Ayvazým DENÝZ