İnsan
Ana rahminden dünyaya gelirken
beyaz bir beze sarılır
bakıma muhtaç
kutsal göğüs den emzirilir saatlerce senelerce
melek gibi büyür gelişir
geliştikçe değişir
merhamet sahibi olur çekilir sessiz köşeye
azar azdıkça sokulur hayatın içine hayasızca

Ve
Başlar tüyü bitmemiş yetim hakkı yemeye
yetmez
arsız olur hırsız olur
zalim olur katil olur
sanki dünyayı o yaratmış öldürdükçe öldürür
kana doymaz
haklı dinlemez haksız dinlemez
bebekmiş kadınmış pek de fark etmez
insan işte insan
doldurup versen kefenin cebi yok
iki gün sonra ölecek ondan da haberi yok

İnsan
yaşlandıkça düşer elden ayaktan
çekilir gözlerinin feri
hal kesilir takat kesilir
yine bakıma muhtaç
hani dünyayı sen yaratmıştın ne oldu şimdi
belki bilmezsin
bu alemden ne firavunlar geldi geçti
bak sende gidiyorsun musalla başında
insanlar nöbet mi tutacak sandın kabir taşında
aldığın o ilk nefesin doldu saati
yine yıkandın sarıldın bir beze
iyi olsaydın arkandan okunurdu rahmet
kötüysen söyle kime ne

İşte hakiki âlem orada gerçekmiş
olsan ne
olmasan ne
iyiysen burada bir adın kaldı
adam değilsen
arkadan ah ne sövenlerin kaldı
fani dünyanın fani malıydı oda artık burada kaldı