Başlık konulmayacak kadar kendini saklayan sakladıkça sahibini acıtan belkide tuz ile oyan içten içe..

" kendi limanına yanaşamayan virane bir gemiyim
dalgaların sesine karışmış içimin izbe sessizliği"

ve ardı;
" aç martı yakalıyor boğazında bir balığı
çaresizlik raks ediyor balığın çırpınışında..."

uf dedim!
nedendir bu feryad! ilk dörtlükte ki o dörtlüğün gerisini yazmasanızda olurmuş...

İnsanın kendine baktığı zamanlar vardır, her bakış ya bir kuyunun içi ya da bir akan sakin bir dere
ya bir deniz ya da okyanus olur derim de sizinkisi kuyudan dışa bakmak olmuş, çaresizliğin can çekişmesi gibi inanın tüylerim diken diken.



Çok hassasım bu aralar
bir harf çıkıp sesli bağırsa inanın bir sessiz harfe sığınıyorum ki sırf sessizliğimde inzivamı ürkütmeyeyim diye.
Biliyorum ürkersem yıkılacak feryadımdan taşlar dağlar da belki duymasını istediğim en yakınım duymayacak bu feryadı en korktuğımda zaten budur
ki bu ihtimal bile yıkıyor beni kalkmak istediğim çukurumdan.

Çarkı bozulmuş bir dünyadan mı bahsetmiş biri? evet bu şaire çarkı bozulmuş bir dünyanın kendini arayan bireyidir..aradıklarımız şairem artık bir cümleleik geçmiş, ya hatıra defteri yazalım ya da günlük tutalım elektronik ki öyle bir devirdeyiz.


Şiir nasıl oturdu bilseniz okuduğumdan beri içime(üstünden 3 gün geçmesine rağmen) korktum önce dokunmaya cümlelere, omuzlarımda bir ağırlık ve ayakalrimdaki kurşun ile ilerliyorum sanırım bu günlerde
elimi tutsa bir gölge sarılacağım
ki o gölge...



Neyse desem
ve sesli düşünmüş saysanız siz de beni ve çekilsem ben köşeme...

derin bir nefes ile...


Eyvallah diyorum dünya ya
size de sevgi ile.