bulut oldum utandım
adam aşağıda şiir yazıyor
bozuk düzenin dalgaları yarım yarım vururken kayalıklara
anladım
balıklar konuşmayacak
bir nota diledim senin içinden
sol yanım solungaç
kaçıverdim kendimden

bıyıkları sokulurken yanağıma ilk defa baba demişim
ne gülmüşler ne sevinmişler ne çok
tavanlar yarılmış odalar mutlu olmuş
hatıralar hatırlanmaz olmuş sonra
batar çıkar ben uydururum kendimi
birileri söyletir yarılı ağzımı büyütüp
inansam o yalancı benim
baş ucumda aynı teranenin tortusu
korkarak gülümserim hayata

içinden insan çıkan yağmurlar çıldıracak
ne söylersen söyle kalbin küçücük
küçücük kalacak bulutların yanında
tanırlar mı beni bu çokluk geçidinde
haykırsam göz uçlarımla

orada bir balçık suya bulanmış şarkı söyler
kocaman makaralar camların uzağındadır
yalan mevsimler geçer ben hatırlayamam
benim yerime annem söylesin

o gece sabaha kadar ateşim azalmasın istedim
sevgi bu ya göğsün kanar okşandıkça
bir akit taşı gibi beyaz
balkondan yapraklar sarkar toprağa
anlamsızca durulur kalbim
gece ve çiçekler
koklaşır durur sabaha kadar

sonra silmek için gelir duyduklarını
adı aşk
dağlardan kopup gelir
eski bir nehir gibi tutsak ederek kalbimi
sorular sorar
anılar çıkmazından.