16
Yorum
13
Beğeni
4,7
Puan
1058
Okunma
Aslında öykü denemez ama, başlangıçta epey ters düştüğümüz ancak birbirimizi anladıkça uyumla çalıştığımız çocuğum gibi sevdiğim bir personelimin kurum değiştirmek isteğinin etkisiyle yazdım sanırım...
“Sen-Ben-O” yoktu, ne çoktuk biz
bağrına bastığı sevdasıyla baş başa
tek başına nöbetteydi bir çocuk
gözleri renkler dokuyordu kesintisiz
beyaz karanfillerin gözyaşıydı
kırmızılara rengini veren
yorgun şafakların şıpsevdileriyle
savaşmak kadar zordu
zordu yaşama tutunmak
"oysa, bir kibrit çöpü değil miydi?
koca bir ormanı kötürüm eden"
o ormanlar ki;
geleceğiydi memleketin
gökte yıldızlar kadar yalınkılıç
yerde toprak gibi
kin ve nefretten uzak
bir zamanlar aydınlıktı umutlar
aydınlığa yürüyordu renkler
ellerinde demet-demet
kırmızı-beyaz karanfiller
Hatice AK/30.01.2014
5.0
91% (10)
2.0
9% (1)