Ben seni özlemedim..

Bir avuç toprak döktüm gözlerime al bununla doy dedim kendime.


Sahi sen bu arada nerelerdeydin.?.
Hangi takım yıldızının kenarlarını tırtıklamakla meşguldün bilmiyorum.



Yasakladım hasreti düşlerime
gem vurdum aşkın ağzına
her kişnediğinde kurtulmak çabasıyla dudaklarımdan
yaptıklarını hatırlatıp kamçıyı indirdim sevi kelimelerime.



Özlemek hapis duygulara af çıkarmaktı nezdimde
kaç kere çıkmıştı gönül kurulumdan o af bilemezdin..


Her seferinde çıkar çıkmaz hırsızlığına devam ettin.



Kan kokan ellerinle bana sarılışında
kim bilir hangi cinayeti işlediğini düşündüm hep
kaç kalp kan kaybından ölmüştü kollarında
ve ben buna rağmen seni sevdiğim için bir türlü çiçek açamadım dallarında.



Ne çok yaram vardı içerimde.
sarmaktan sen kokan parmaklarım berelenmişti bilemedin.


Kendime yasakladığım onca anıyı serbest bırakmaya kalksam özlerdim belki..

Ama ben seni hiç özlemedim.


Bazen sabah kahvaltısında annemin önüme koyduğu
otlu peyniri elimin tersiyle iterken
nasıl ağzını şapırdatarak yediğini
o gözlerini aldığın zevkle kısınca
kenarlarına nasıl biz dediğim kırışıklıklar oturduğunu
hatırlamıyorum mesela.



Domatesi kabuğunu soymadan yiyemediğini,
salçalı yumurta diye tutturduğunda
ağzımı büzüştürürdüm
eğilip dudağımın kenarına kondurduğun öpücüğü
hiç hatırlamıyorum inan ki.

Sadece.....

Acaba....

Demeyeceğim...Yeminliyim kilit vurdum kalbime.



Ben seni kimsesizler mezarlığına gömeli beri
yolum düşerse arada bir
göz ucuyla mezarına bakıyorum
hala çaldığın kalpler kokuyor üzerinde
sıktığım yumruğumu bastırıp soluma
burnumu çevirip devam ediyorum yoluma

Bakmama aldanma sakın..
özlediğimden değil inan sadece meraktan.



Ayvazım DENİZ