Bir intiharın koynunda gördüm
Puslu yapraklarda yağmur damlalarını
Cama bir bir vuruşunda savrulan
Kocaman sevinçlerin ölümüydü bu
Anladım bir baharın yasaklanmasıydı
Bir kadının kocaman gözlerinin ağlaması

Şimdi üşüyüpte susar kimsesiz yüzler
Yaprakları dökülmüş bir çınarın
Kocaman gözlerinde harelenmiş bir bulut
Bir şiirin içinden geçmiyorsa aşk
Hangi sokağı adımlasan yanlızlığa uğrar
Kalbin sesinde bir yanma bir kekemelik

Bu şehir yerle bir olacak birgün biliyorum
Ölümden korkusu yok kimsesiz yüzlerin
Kefen iki metrelik bir bez parçası
Toprak yüzü örtülü ahiret kapısı
Yaşamadan ölmenin dehşeti içimi kemiriyor
Kundağa sarılı bebeklerin çığlıkları var içimde

Susmuştum içim kan ağlıyordu
Soğuk ellerim çatlamış topraktan beter
Bir ana feryat ediyor uzaklardan
Hangi çocuk ana kucağından kopartıldı kimbilir
Yoksa sokak ortasında vuruldu mu
Bir kardelen karlar ortasında yatıyor

Saksılarda fesleğenler susuz kalmıştı
Bir şey vardı yinede, çiçekler gülümsüyordu
Gökyüzü herkese eşit mavilikteydi
Ezbere okuyordu şair yoldan geçen kadına şiirlerini
Uzun bir sessizlikte yapraklar savruluyordu
Çetin bir kış gibi kapıya dayanmıştı yağmur

Üşüyünce sarılıyorsun kendine ısınmak için
Aynanın seni gösteremediği kadar yalan bu
Paramparça olmuşsun kendinden haberin yok
Fotograflarına bakıp ağlamaklı oluyor gözlerin
Ve sen bütün acılarını unuttun sanıyorsun
Ama yinede bir parça canın acıyor dalınca hayallere

Anısı bizsek eğer tüm maviliklerin
Buğulanan camlara değen yağmurda biziz
Güllerin solan yaprakları düşmüşse toprağa
Toprakta kefene sarılı zamansız ölende biziz
Ve hala bir direnç çiçeği vuruyorsa cama
Camın arkasında duran umud dallarıda biziz

Bu şehir yerle bir olacak birgün biliyorum
Bir kez bile unutmadın, omuzumda duran yüzünü
Sımsıcak konuşurdun nefesin vururdu boynuma
Sesin hala kulağımda bir kardelen çiçeği gibi
Ve hala anımsarım, öperken kocaman bakan gözlerinde
İntihara meydan okurcasına gözlerimi kurşunladığını

|İbrahim Dalkılıç|