Yalnızlığın dili ile diyorum ki, yalnız değilim
Ortak acılar büyütüyorum korkularımla
Yorgunluğum bu yüzden
Bu yüzden kimsesizliğimi dilime dolayışım
Acım boyumu aştı bu akşam.

//...Hissettiğim, sevdiğim, yazdığım, okuduğum
Yaşadığım şiir...//

Ve sen!
Hayatımın en berbad şiiri olarak kalacaksın.
Çalakalem yazılmış, betimlemesi olmayan
İmlası bozuk sözcüklerden ibaret
Ve bir daha asla okunmayacak olan.

Son ayrılığım, hayata dargınlığım
Belki aşka kırgınlığım
Ama hiç yazamadığım olacaksın.

//...Yaşamak; ki öznesi, özlenilesi bir uçurum oluyor gözlerin
İçine düşülesi...//

Mezar gibi yüreğinin, azabı, sorgusu, suali.
Ben seni hiç sevmedim, sen de hiç ölmedim ki.
Dokunduğum gölgeler gibi avuçlarımda yok oluyorsun.

Gel diyorsun..nasıl geleyim?
Ayrılığa yazılmış
Destansı bir sela okunurken dudaklarında
Gelmek istesem de gelemem ki.

Karanlığın alnından doğarken acılar
Gecenin ayasında titreyen
Minik bir gelinciktim.
Sıtmalanmış, ayaz düşmüş yüreğime.
Üşümek de güzeldi..
Güneşe bu kadar sevdalıyken tenim.
Yanmak vardı kırağı düşerken
Buz kesmiş düşler ülkesinde.

Ve ben bir kez daha uğruyorum aşkın sokağına
Her defasında kaybolmak pahasına

Yeryüzünde bir sen, bir de ben kalsam da
Bir araya gelmemiz imkansız
Olmaz artık
Kırgın da değilim
Çünkü ben geçmişimi çoktan affettim.


Yokluğuna yazılıyor şiirlerim..



Dil-ruba Emine Genç 20 Ocak 2014 pazartesi /01:50