yaşamak ne garip öyle değil mi Mikail
atomlar atomlara
insanlar insanlara tutunuyor
ben beynimin bir köşesinde onu düşünürken
anlık görüntüler patlıyor dimağımda
milyonlarca nöronumun ördüğü ağdan ibaret
o an
o bakış
neden unutulmuyor

odamda büyük ihtimal yalnızım
masamdaki bardak izinin tadına bakan sinek dışında
ve saatin obsesif tik-takları
penceremden gemiler geçiyor
ılık bir kış sabahı uyanacak birazdan
şehircil kuşlar
çöplükte
öldürülmüş umutlar bulacaklar
eskitilmiş ceket ve mendil
kurutulmuş bir demet leylak
kanlı bardak kırıkları
dudak izleri
ve yarım bırakılmış aşk
gazeteye sarılmış halde öylece duracak

biz şimdi yaşayacağız yeni bir günü

sen zaten tüm bunları biliyorsun değil mi mikail
haklısın
yoluma devam etmeliyim
sonraki ömrüm kadar beni sevecek
yeni birini bulmalıyım şimdi
bu deli yalnızlık hayra alamet değil
insanlara karışıp ara sıra
gelip geçici sohbetler açmalıyım
gözlerim ışıldamalı insanlara bakarken
umut rengi gömlekler seçmeliyim kendime
tütün içmeyi ve şiiri bırakmalıyım
sen yine de gel ara sıra
anlat bana biraz
ne delilik ve tütün
ne şiir ve yalnızlık
bir anda bırakılmaz

Cemil KURT