hesap soruyorum
gözlerime hesap
aklıma vurdukları için,

maddeye susamışların kavgasına
şahit olduğum için,

kanları kötülük kokan
zalimleri ibretle izleyip
kendimden utandığım için,

ölüm; nasılda çağırıyor kendini
bu kadar kolay
neden ucuzladı ki
bütün gerçekler.

korkudan yapılmış
toprak ucu taşlar bile kar etmiyor
bu kokuşmuş insanlığa.

nefsin dilimlediği
zehirli pastalardan yemek
hangi varoluşu müjdeler,

maskelenmiş kurnazlıklarla
kim bu kılıfın kınından bir Tanrı olup
çıkar ki yeryüzüne.

bu ne acayip
bir yürek çarpması ki;

kilidi kırılınca, idare edilir
bütün yanlışlar
intikam almaya başlar.

sunulabilir sonralar
hangi taze beklentileri bırakır ki;

bu ümidi kesilmiş insanlık için.

ezilmiş koşulların
hepsinde linç edilmiş
zavallı insanların öfkesi yatıyor.

gün geceye boşalırken
nefret dişlerime sürtünüp
yeni günahları ezberletir.

sayısız katillerin soyuna
bir artı da ben koyarım
yalnızlığıma susamışken.

merhamet acıma örgütlenmiş
sancıları örtemeyecek kadar zayıf kaldıysa
hayatına yaban düşenleri kınamıyorum.

madem ki sevginin sevmenin
ekmeğini yemek nasip olmayacak,

o zaman ben;

mantığımın kavgasında
tökezlemiş ıstıraplarıma
yeni rüzgarlar ekleyeceğim.