Bazen durup duruken

Sen aklıma geldiğin zaman

Zembereğim kurulur

Sanki dinamitim patlar tenham da

Yüreğimin yırtmacı açılır

Yağmurla yıkanmış rüzgar da

Düşüncelerim uçuşur savrularak

Kendi çevremi dolanırım, ben

Astarıma sarılarak...





Kendimle buluşmak da direnirim

Hasretime tasarlanırım bazen

İçimde ki senkronum tutmaz

Boyumdan daha uzundur gölgem

Bedenimden düşürdüğüm zaman

Ben kalkarım da yerden,

O kalkmaz...





Oysa hiç bir zaman bilemezsin

Ben senin sokaklarını bile sevdim hep

Ayağını değdirdiğin parke taşlarını

Tenini ıslatan yağmurlarını

Sende kala nafile gecelerimi

Sarhoşluğunu sevdim

Sırf sen sevdin diye

Kendi içime çivilenip gizlice

Senin sevgililerini sevdim ,ben...





Şimdi korkuyorum eve giderken

Bu körkütük gecenin sessizliğin de

Yağmur okyanus gibi gözlerim de

Felaketin yörüngem de

Kapıyı açıyorum

Telefonum çalıyor aniden

Durmaksızın çalıyor

SANKİ KENDİ KENDİMİ ARIYORUM ;BEN !!!





Vedat DÜNDAR