Merhamet seninle var oldu dünyalarımıza
Ay gibisin ışık oluyorsun karanlık ufuklarımıza
Şu fani ömrümüzde bir kez olsun rüyalarımıza
Cennet kokun ile gel, müjdeler ol Efendim…

Hazindi! Kız çocukları diri diri toprağa gömülüyorlardı
Gözü yaşlı anneler evlatları ardından sessizce haykırıyorlardı
Cihanı beşeriyet şaşkın bir halde bu zulme seyirci kalıyorlardı
Adalet yoktu, hak hukuk yoktu, merhamet yoktu Efendim…

Mustarip gönüller, yürekler alev, diller suspus olmuştu
Kâinat sancı içinde nice asır ki, o müjdeli günü bekliyordu
Nihayet vakit geldi, ezeli nur karanlığı bir anda ışığa boğdu
Âlemlere rahmet geldi, sen geldin, hoş geldin Efendim…

Daha dünyaya gelmeden babasız bir yetim büyüdün
Alışamadan anne şefkatine, yalnız bir garip yürüdün
Çocuk yaşta tattın birçok acıları, ıstırabı çileyi gördün
Doymadı anne deyişine Âmine, hasret gitti Efendim…

Gençlik alıkoymadı, dürüstlüğünüzden bir şey kaybetmediniz
Çocukla çocuk oldunuz, tebessüm edip hiç gönül incitmediniz
Henüz peygamberlik gelmeden siz, Muhammed-ül Emin’diniz
Şu zamanın gençlerine dahi o günden, örnek oldunuz Efendim…

“Seni bilmeyen gönül boş, akıl ise ziyandadır
Kurak çöllerde susuz, rahmetsiz bir diyardadır
Sana âşık olanlar huzurlu, en güzel rüyadadır
İsmin ile hıçkırığa boğulan Bilal’dir Efendim…

Hasta gönüller şifa bulmaz sensiz
Ağlayan gözlerin yaşı durmaz sensiz
Yürüdüğün yolda yürüyen, âşıkları elsiz
Bırakma o gün şefaatinden mahrum Efendim…”