Gök mektepli derler
Bucak müdürünün de hısımı
Hani haylaz oğlanın babası,
Neriman teyzenin büyük torunu

Uzak fikirli bir adam
Hep gözleri ıraklara dikili
Hep sorar gibi bakan
Susan çokça

Tomurcuklu çiçekler
Kuşlar
Ve saltanatsız ağaçlar biriktirirdi

İmrenirdim söyleyişine
Hiç usanmazdı çakıl taşlarından
Tırnaklarıyla kazardı toprağı

Umudu fasılasızdı
Yetim gözetip yoksul doyururdu yok canıyla

Tembihçiydi de aslında
Av dönüşü sevinciydi yüzündeki tebessüm

Kaç kerevet eskitmişti,
Kaç kelimesi yoldaş olmuştu yoldan bilmeze
Nohut kadardı cüssesi
Fakat yeryüzüne
Dev adımlar bırakırdı inadına

Şişeleri denize bırakırken
Dualar ederdi
Okşardı yosunlu kayaları
Bir yarayı ovar gibi,
Bir yaradan kovulur gibi
Öylece

Cam tavancısı dedim ben ona
Çünkü hayatın üzerindeydi otağı,
Hepimize oradan bakardı...