son vakitdir bu ahi
gün meyledi bırakmaya beni
oysa hamiline yazdığım onca şarkı varken
tutturdu bir ayrılık türküsü...
son sızlanışından bu yana
duymazım,
sağırım,
ağırım gölgeme ahi...

dar demedi,darda demedi.
koyu bakışlarını iliştirdi çentiklediği alnıma
acelesi vardı belli ki
önce köklerini söktü şehrin düzlüklerinden
yamaç yamaç kaçtı sonra
yığıldım bir ağaç kuytusuna
eğdim başımı
eğildim ,
büküldüm
düze çıkmazım artık ben ahi...

bir kuşun yuvasına sürdü ellerini giderken
bir menekşe büktü dudağını
soldu benzi bir çocuğun
söylendim
seslendim
bağıra bağıra gitti
bağırta bağırta ardından beni ...
benim vaziyetsiz yitirdiğim ömrü
o zayiatsız bitirdi...
.
.
.
ahi!
ses ver bana
yine sancılanmış olmalı takvimler
halden anlamaz bu sarhoş saatler bilirim
vakit son vakittir
çok yoruldum
halsizim,
dilsizim,
iz bilmezim ben ahi...
.
.

ağrılarım arttı yine
belli ki,
gün beni bırakmaya meyletti
görüneni bilemem ben
parmak uçlarım
sadece bu kadarını hissetti ahi
sadece bu kadarını....

AYŞE IŞIK UYANIK
12 OCAK 2014