dilim gözlerime dargın
ondandır suskunluğum
yarım kalmış
bir roman elimde
ne okuyabiliyorum
ne fırlatıp atabiliyorum
örselenmiş dizeler
dökülüyor dudaklarımdan
elim kalemime küskün

hüznün zifri
kararttığında ufku
maviye boyalı düşler
örter mi siyahını matemin

önümden insanlar geçiyor
hızlı telaşlı
karışıyorum kalabalıklara
yüzler üzgün
bakışlar manasız
siren sesleri
çığlık çığlığa
ağır yükler bindiriyor
omuzlarına
bu şehr-i istanbulun

elleri ceplerinde bir adam
boğazdan geçen gemilere bakıyor
akşamın gölgesine karışmış
gözlerindeki özlem

sahi kaç ayrılığa bedeldir
bir vuslat diye soruyor
simit kapma yarışındaki
martılara bakarak
yitirdiklerimle
yitmiştim zaten
diyor usulca

hergece intiharlar besleyip
sonra yeni umutlarla
sabaha günaydın diyebilmenin
kaç gündür ömrü

omuz silkiyor umarsızca
gittiği yere kadar
be cancağızım
gittiği yere kadar

insan mahşerinde kaybolurken
kendi yazdığı ezgiyi mırıldanıyor
adını dilimden atabilmirem
düşüpsen yadıma yar
yatabilmirem

09.01.2014 Darıca