Anlayacağın;

yokluğunu ayaklarımın altına aldığım gün
ezdiğim tek sen değil kendi yüreğimdi
bilmedin hiç bunu
kaldırımlar hıçkırırken her damlayan sensizlikte
oluk oluk akıp gittim parmaklarının arasından kimsesizliğe.





Kurduğum tüm düşler
omuzlarımdan teker teker düşerken
bir zamanlar parlayan saçlarıma karıştı
ayrılık gölgesinde soldu
çiçek sapları gibi kırıldı
ben ölmenin bu kadar zor olduğunu işte o gün
yaşarken anladım sevgili
sensizliği yudum yudum içime çekerken
dağlanan ciğerlerimde bizim ölümümüzü seyrettim
ve yaşam denen bu heyula ya kahrettim.
.




Anlayacağın;

yaramadı bana sensizlik
gözlerim solgun ayın pırıltısını
gizlice seviştiğimiz kameriye altında kaybetti
dudaklarım sessiz çığlıklarımla dağlanırken
mavi çocuk hıçkırıklarını yokluğunun ardına sakladı
öksüzlük bile kabul edip o hıçkırıklarımı almadı.




Bir zamanlar deli bir karadeniz gibi
dalgalarım hasretine çarpıp bana dönerken
ve peşinden seni de sürüklerken
şimdi duru bir su gibiyim
Körfezin o nahoş kokusu var üzerimde
öylesine kirli hissediyorum kendimi
hasretimin gömüldüğü balçıklardayım şimdi.




Anlayacağın;

Senin bunları anlamayacağını bilmenin
anlık serzenişlerindeyim sevgili
umudun köprüden atlayalı çok oldu
çakıldı betona çarpar gibi
parça parça dağıldı
ben gibi.



Ayvazım DENİZ