kendini öldürmüş adam şiir yazıyor
yazmıyor söylüyor dudakları yok
o eski kanepede bir inilti
arkasında saksısı ve çiçekleri
günün ilk ışıklarına kadar uykusuz
ağrısı yeşil orman
konuşamazmış

gideceğiz diyor babası çoktan gitmiş
annesini arıyor yok
kapıları çalıp tek tek ziyaretçi defterini imzalıyor
kırık yazılarda esnek cümleler
başı kayıp
kimse yok

yarasa bakmaya çıktık balkona
ağaçlar budanmış yaza hazırlık
yolları süpürüyor çöpçü
adam kendi kendine konuşup hesap yapıyor
damların kederi kırmızı olmak
beyaz bulutlar giymiş gelinliğini
sanki yağmur yağacak

azıcık dalıp uykumun çiçeklerini sana getirdim
sen kimsin diye sorarken baktım aynaya
ben sen karıştık bir birimize
ışıklar dönüp durdu odada
uyanışlar gölgeni seyrede dursun
fakat ağlama

dişine sıkışan boşluğu anlatabilirsin bana
seni anlar süslerim
sırtını sıvazlayıp teselli ederim
oh deyip rahatlarsın belki
inanırsan rahatlarsın belki
varlığını bırakıp ölümsüz kollarıma

geçen geceye
kuvvet dolduruyorum kapan
içsel bir yağmurla sevginin durağına gel
bekle eller boşalıp dolsun
hissedene kadar seni kalbimde

biliriz ölüm düştüğünde acımaz için
lakin hatırlatabilir son cümlelerin yankısında boğulduğumuzu
o kadar çok şey biriktirirken elinden düşen
bir gülün havada kalan kokusunu
büyülenmiş yollarıma bırakıp gitme.