Bu aralar tamda yalnızlığımın hâd safhasını yaşıyorum,
günlerdir tek yapabildiğim sınırsız ve şekersiz koyu kahve içip,
her fincana bir sigara adayıp, dumanında kaybolmak ...
Ara sıra dilimden yabancısı olduğum küfürler dökülüyor,
davetsizce hayatıma girip,alt üst eden, toplasan da çarpsan da,
adam sıfatına dahi giremeyecek bir kaç kişiliksiz için,
kül tablası tıka basa dolu, bir o kadar da içim ...
Kimselerin olmadığı yerlere gidiyorum.
Gerçi hiç kimsem de yok ya, neyse ...
Gitmekten ziyade, bu sanki bir şeylerden kaçmak gibi. Kafamı toplamaya çalışıyorum.
Toplamaya çalıştıkca,
her defasında yerle yeksanım ...
Herkes gibi etrafı dinlemeye çalışıyorum.
Duyduklarım duymadıklarımın yanında inciden farksız.
Doğru yada yanlış.
Gerçek yada sahte.
Sevdi yada terk etti.!
Kimin umrunda ki ?
Hoşuma gitmeyenleri arka fondan çalan parçayla sessizleştiriyorum...
Beni anlatıyor...
Dünü, bu günü , yarını, belki de seneler sonrasını anlatıyor...
Sessizce dinliyorum.
Olacaklardan haberim yokmuş gibi. Dünü, bu günü yaşamamışım gibi dinliyorum..
Kahvemi yudum yudum içmeye devam ediyorum.
Sigaram da bitmiş. Bir paket daha açıyorum,
Bir sigara daha yakıyorum...
Ve yapabildiğim en güzel şeyi yapmaya devam ediyorum.
Sokak lambalarıyla aydınlanan karanlığımda ,
seni ve bana bıraktıklarını d/inliyorum ...
Kayboluyorum ...

Şimdi bende herkes gibiyim ...
Bir o kadar yalnız, bir o kadar kalabalık ...