ve şiir
ve müziği ile
neler düşletti fakir yüreğimize
neler geldi geçti kirpik uçlarımızdan
ay ışığında üzüm yolduk bağlardan
kocaman bir karpuz kopardık tefeğinden
mısır közledik odun ateşi üstünde
ve hiç büyüyesimiz gelmedi
ki atlayamadık gökkuşağından
ve büyüdük
bir torna tezgagından
koynumuza düşen demirin talaşı ile....
ve şiir
ve müzik
ve şair
sonsuz teşekkürler
yaşattıkların için

“Saklı cennetin çocukları…”

“ Tahtadan atlarımızla koşuyorduk delice
Düş bahçelerimiz istila edilmemişti henüz…”

“Sen hiç gökkuşağının altından atladın mı ey çocuk !”
Gökkuşağı çocukluğunu hatırlamaz bazıları belki ama
Bulaşabilir bu tür yaşanmışlıklar, bu şekil etkin anlatılınca
Renkler serpilir gökkuşağından kişi üzerine sessiz duyguyla
Başka “Benler” canlanır zamanın sisleri arasından usulca
Ve sığınılır koşa koşa/çocuklukların düş varlıklarına…..

O zaman ki çocukluklar her şeyi sahiplenirmiş
Körpe günler sanki pembe bir masal gibiymiş
“Dağlar bayırlar o zamanlar hep sizinmiş”
“Islanırmışsınız pembe yağmurların altında”
Eğer sorulacak olunursa,
Yaşam sizin gözünüz de minicik bir dünya !
Dünya dahi eziliyormuş “O zamanlar” yumru yüreğiniz altında
Orhan Veli merhumu gibi güzel bir laf etmişsiniz orada,
“Anka” Kuşuna binmiş ,
“Masalsı” bir şiirle merak giderilmiş
Ve “Çocuk gönlüm kaygılardan azade” deyip, doğru “Kaf Dağına” gidilmiş…

Ta gökkuşağı diyarına dek atlayıp gidermişsiniz o çocuk yüreğinizle
”Islak pembe yağmurların altında”
Islanırmış minik çoraplarınız, kızarmış anneniz sonun da size
Tek endişesi annenizin öksürmemenizdir elbette.
Ama yetmezmiş çocuk gönlünüze,
Dallardan topladığınız “Lavanta kokulu hayaller’ de…”

“Tek gözlü korsanlar” emrinize her an amadeler
“Koca koca devler”
Sizin gölgenizde, hepsi sizin emrinizdeler
Unutulmamalıdır ki,
“Gökkuşağı çocukları” mucizelerle bile alay ederler
Üstelik “Ne yorulurlar, ne yenilirler…”
“Mavi uçurmaların kuyruğuna takılıp”
İstedikleri an “Kaf Dağı’nın” yolunu kendilerine en yakın yol ederler…..

Sahici At’lar konuşamazlar ama,
Gökkuşağı çocukları çok rahat konuşurlar “Tahta Atlar’la”
Zaten “ Tahta Atlar ” konuşmak için hiç gayret sarf etmezler
Çocuklar “Tahta Atlar’ların” yerine de
Sorulu cevaplı olarak hem de severek konuşurlar
İşte öyle bir şeydir “Gökkuşağı “ altında ki yaşamlar….

“ Şimdi küçücük sınırlı dünyalarımıza sığmayan çapta büyük düşünceleri bıraktık
geride. Ve gökkuşağından atlayamayan çocuklara üzülüyoruz tüm samimiyetimizle…”
Tıpkı Kemalettin Tuğcu’nun o romanın da ki gibi,
O zamandan bu zamana sorunlar yerinden hiç kıpırdamamışlar sanki
“Köprüaltı Çocukları’nın” hala da değişmemiş kaderleri
Kaldırım Çocukları ise, o sınıftaki yaraların en irinlisi !
Şimdiyse “Gökkuşağı” kimi çocuklardan öylesine uzaklarda ki,
Zamanın ölümcül çarkı insanların yüreklerini ağzına getirmekle yetinmedi
Hayat “Gökkuşağı Çocukluğunu da” müthiş bir iştahla yiyip bitirdi !
Artık hayatın her dilimine “ÇOCUK ADAMLAR” hücüm etti !!!...

Ne güzel bir iç sorgulamaydı duyguların bütünü !
“Gökkuşağını” hiç tanımayanlar tabi ki buna üzülürdü
Kimler tanıyor ise “Gökkuşağını” talih yüzüne gülmüştü
Ama anladığıma göre sadece talih gülmüştü
Hatırladığı için “ÇOCUK ADAMLARIN” bulanık yüzünü
Aslında “O” gülmüyor, asla da gülemiyordu
Lakin yüreği bundan ötürü çok üzgündü !!!...

Kutluyoruz gayet tabi ki,
Bu çok anlamlı şiir için yürekten sizi !!!.....

eh be şair

sabahın daha güneş uyanmamış saatinde bizi çocukluğa

gençliğe götürmek zorunda mıydınız?

mavi balonlara sığdırdığımız dünyaya?

masalımsıydı dizeler

tebriklerimle

tebriklerimle