(ölmek ve yaşamak…ne çok yakındı sana…yer yıldız kadar çıplak…ve malum o sokak…)








o akşam ışıkları sarmaşık bir istanbuldu
yakam paçam seni zemheri vitrinlere sordu
sonra çamur yağmur üstüme durdu
ayaklarıma çelme çakan bendim
kirpiklerinden dökülen bir çıkmazdı eşkalim
bütün sokaklara köşe bucak konaklayıp küstüm
yıkılası geçitlerden dilenciler çekip gitmişti
şişelere sızan ağzım sanki dökülesi kanımı içmişti…




ezber bir kancık telaşıydı alnıma çarpan rüzgar
şarkıların kasıklarında ıslak nazlı bir bahar
ve kadıköyde bir gömlek kırmızı bezler içinde
şimdi bu cadde düş bile değildir gayri düşene
oysa hazan tavlı bir aşkı soframıza anlatacaktı
güneşli gün göğsünü örüp örtüp kapamasaydı
soldu sevdasına yazdığı çiğ çimen kokulu şiirler
ulan / nasıl da döşüme vurup böyle hoyrat geçtiler…




kaç kor kaç söz eder ateş yangınsa eğer
sürgün kırbaç yollar kimlerin ter harcı
muskası ilahlarına küs yemindi yollar
ve dönenceyi deviren haritalar hepten yalandı
her patika kendi dağına çıkarken
vadilerde bozlak varsın marallara seslensin
hangimizin sevincinde örse bir kahkaha yok
benimde gözlerimi eski resimler silsin…




sonra sen kıyısına yaban kız
gözleri körpe otların ısırgan sesi
çayırlarda depreşen tayların şahan ezgisi
şehla gülüşünle yıkanırdı yüzüm
nehirler sızardı parmak uçlarından
ve ben ne vakit öpsem
topuklarında bağ üzümleri
ve sen hala şarkılarda gizli…




sen işte orada öyle şarkılarla kal…




(kayıp kentlerin destanları rivayet
mahşer desen kendi yatağına kıyamet
gözaltına düşmüş evlerdir artık ömür
anıları yansa ne olur / yanmasa
bunca abluka onca kuşatma
yalnızlığın değeri gözyaşı bile etmiyor oysa
vizitesi kesilmiş ihaneti muhbirler sevsin
biçilmedik kaç sofra kaldı ki şu ekin avlumuzda…)




şimdi atlası yırtık bir mintandır mevsim
şiir dokunsa dize kanar sazımız
gittin ya / hani gittiniz ya
artık bir mektup bile çalmaz kapımız
ey ol devrandan kalan baldıran zaman
avuçlarıma dirhemle sızan zehir
ben kendime yetip yittim de
sen kaldın geride
ey yıkılası




şairleri intihar şehir…



Mert Metin