Avuçlarımın arasında
Senden kalan son bir hatıra
Bakıp bakıp aglasamda
Alıştım ben sensizliğin yasını tutmaya
İnan koymuyor artık bana
Üç beş nöbetlerini yaşamak
Sabahlara kadar
Hıçkıra hıçkıra ağlasamda
Her şeye alıştığım gibi
Sensizliğede alıştım ben artık
Belki içimde sakladığım
Kimselere anlatamadığım
Konuşmak isteyipte
Konuşamadığım çok şeyler var
Sayende anladım ben artık
Susmanın ne kadar
İnsanı güçlendiridiğini
Acıların insanları
Ne kadar sabırlı ettiğini
Her şeyi sen gidince öğrendim
Yalancıları ihanetleri
Sevgi denilen şeyin yol ortasında
Öylece bırakıldığını
Bir tek senin sayende öğrendim
Artık üzülmüyorum
Eskisi kadar hiç bir gidişe
Acılarım bana kan kustursada
Kanayan yaralarımı bile
Bir şerbet gibi içmeyi
Öğrendim ben artık
Bana bu acıları yaşattığın çin
Sana binlerce kez teşekkür ederim
Sayende uyuduğum
Bu derin uykudan uyandım artık
Bundan böyle ikimiz için
Her şeyde bir hayır vardır deyip
Yaşayabilmeyi öğrendim artık
Komik ama gerçek
En sevdiklerimizin elinden
Vuruldukça yaşama iki elle değil
Dört koldan sarılmayı öğrendim artık
Bundan gayrı
Ölüm hariç hiç bir şey yıkamaz
İçimdeki bu yaşam sevgisini.

Ufuk GÜNEY