ah Açelya bak yine sabrını kışlar tutmuş
bak salkım saçak kibir, yatak yorgan uyumuş
buram buram donuyor buzdan pâre umutlar
ne vakit hatırlar şah kıbleyi demre bahar
ne vakit unut desem çâre ümidi yutmuş
ah Açelya bak yine sabrını kışlar tutmuş





ne zaman kucaklar da sarılırsın ki tekrar
ağrılı dağın s/ağır ağrısı sen Açelya
sargın hâlde yaşamak zor, gözlerinde ikrâr
sen tomurcuk içimde hani çiçek açar ya
yavru kedi miyavlar hani anası sarmalar
ne zaman kucaklar da sarılırsın ki tekrar




sen ki kızıl Açelya kudretli aşk kumpası
taş gibi değer yağmur da sen pamuk tarlası
sen doymaz ırmaksın da su toplar gider tası
susar toprağın sesi kesilir pür hiddet
bir doru kısrak gibi çiğner yersin mahlası
sen ki hâşin Açelya kudretli aşk kumpası





ters düşürme Açelya’m bir kuluyla makberi
ne geleceğin ömrü var ne de geleceğin
damarsız kan durur mu kanıyor bileceğin
bir ağu kelam sebep demek öl ki müfteri
açlık basar her uzvu ya verem ya difteri
ters düşürme Açelya’m bir kuluyla makberi




sen ki aç avuçlarla dilendiğim Açelya
sen ki onmaz yaranın iflah olmaz dilberi
ne fer koydun ardında ne dildeki ezberi
dağları ovalayıp dümdüz edeliberi
sen kara kışın (kaşın ) zülfü filizdin dal oldun ya
hani başlara taçtın gittin de fil oldun ya ( ! )

sen ki aç avuçlarla dilendiğim Açelya






ToprağınSesi





.