Bilmez miyim;
Battı mı dikeni gülün,
Gözlerimden yaş süzülür.
Ne içimdeki hüzün
Ne de efkârı
Geçen günün,
Akar durur güldür güldür.

Kar etmez
Tek bir kelamım
Ne de isyanım;
Söz geçmez gönle
Sultanı olsam da
İçimdeki dipsiz dünyanın…

Zaman zaman
Bir çocuk masumiyeti
Hükmeder kalbime,
Sanki hiç büyümemişçesine.
An gelir;
Aklımı başıma devşirir,
Yaşım çoktan
Kemale ermişçesine.

Elimde olsa;
Ayrılmam dizinin dibinden
Annemin
Ve onun sıcaklığında
Sonsuza değin…
Kah çocuk
Kırılgan ve sokulgan;
Kah yaşımı yaşarım
Tüm dünyanın derdi sırtımdayken.

Kendimle tüm kavgam,
Benzememek ahvale,
Büyümek ve yaşlanmak
İçimdeki masumiyetle.
İçim rahat,
Vicdanımla baş başa
Ne zaman koysam
Başımı yastığa.

Belki de yenildim ama
Asla da kaybetmedim kendimi
İnsanlık denen bu uzun yolda.
Sözüm var Yaradan’a;
Her ne kadar mutsuz olsam da:
Ne bir isyan zikrederim dilimde,
Yakarışım sadece,
Kaybolmak O’nun hidayetinde.