Bir babam vardı benim,
Hayallerimin rüyalarımın babası,
O beni çok severdi…
Bende onu.
Öyle ki her anımda arardı gözlerim,
Bakardım içli içli ,
Hani derlerdi ya; var olanlar vardır,
Olmayanlarsa bir rüyadır.
Evet bir babam var benim,
Şehrin ayaz akşamları çöktüğü anda,
Herkes çekilirdi ya yuvasına.
Babamsa gömülürdü kendi dünyasına,
Kim bilir…
Kim bilir savaşıyordu belkide iç dünyasıyla.
Kafasındaki alacak verecek hesaplarıyla,
Bense gizlice silerdim içimin gözyaşlarını,
Susturmaya çalışırdım, büyümeye çalışan yanımla.
İçimdeki annesiz kalan çocuk ağlardı…
Ağlardı işte…
Birde babasızlığı kaldıramazdı,
Ama onu hep anlamaya çalışırdı.
Acaba…acaba babamda beni anlarmıydı?

Ah babam…
Hayallerimin şefkatli babası,
23 nisanlarımın ,
19 mayıslarımın,
30 ağustoslarımın,
Senliyken sensiz bayramlarımın,
Ve yaşanmamışlıkların…
Özlem kokan deniz derya babası.
Bir kere sormaz mı hatırımı dilin,
Bir kere okşamaz mı saçlarımı o elin,
Bir kere sadece bir kere bakmaz mı gözlerin,
Varlığım yeryüzünde oldu eserin,
Bir kere de olsa açılmaz mı o koca yüreğin,
Dile gelmez mi küçük kızına olan sevgin?
Gülün olmak isterdim oysa ,
Dikenlerim olmasın isterdim,
Batmasın, acıtmasın, kanatmasın isterdim,
Ama hayat öyle değil baba,
Acıtıyor!
Kanatıyor,
Ve birde küçüksen çaresizlikte canın yanıyor.
Hiçbir büyük gelip de açtığı yarayı sarmıyor.
Yüreğim küçük çok küçük baba!
Büyük yaraları olsa da,
Bu küçük yürekli kızın
Seni çok büyük seviyor baba.
Çok büyük…
Şimdi düşündüm de baba,
Bu sözlerimden sonra için acıdıysa,
Koca yüreğin sızladıysa ,
Sana olan sevgimdir bunlar,
Yaşıyorum yokluğunu varlığında,
Sana olan özlemimdir beni yanlış anlama,
Suskun kalbini ağlattıysam,
Ne olur affet beni baba…
Ama…
Ama lütfen artık susma.

CANSEL IŞIK/Manyakaşkıngelini